Chociaż raz!

Zacznę od dwóch zdjęć z sobotniego wieczoru spędzonego w lesie. Mimo deszczu i wszędobylskiej pochmurności, las zaoferował niespotykany koloryt. Powietrze przepełniało się czerwieniami. Można było odnieść wrażenie, że jest się na innej planecie, której powietrze ma taką właśnie barwę.

 To tyle z soboty i nastał dzień drugi i nastała niedziela ...

 Mikro kropelki mżawki powodowały wrażenie mglistości, co zresztą nie jest dalekie od rzeczywistej natury mgły, która też jest zbudowana przecież z mikro kropelek wody. Są to dwa różne zjawiska ale wrażenie podobne.

W przeciwieństwie do sobotniego wieczoru, dominowały żółcie. Ciekawostką może okaże się fakt, że ten żółty barwnik jest w liściach cały czas, a dopiero zanikający chlorofil (barwnik zielony) powoduje, że zaczynamy widzieć ten żółty. Rzecz jednak ma się zupełnie inaczej w przypadku barwników czerwonych, te są produkowane w ostatnim etapie życia liści, tuż przed ich opadnięciem. Dziwne? Ano dziwne.
Taki wysiłek biochemiczny, na chwilę przed końcem żywota, budzi zainteresowanie świata nauki. Wiadomo, że przyroda nie marnuje energii, więc jakiś powód tego trudu być musi. Być może, jak sądzą jedni, czerwone liście są odporniejsze na przymrozki, a wciąż jeszcze potrzebne, a być może czerwony barwnik z grupy antocyjadyn chroni je przed grzybami. Drzewo chcące czerpać korzyści z rozkładających się liści, zabezpiecza się, by nie wdała się w nie jakaś "grzybicza epidemia", dzięki czemu wiosną pożywka będzie miała większą wartość.

No dobra, starczy tej biologii, bo przestaniecie mi tu zaglądać ;)

 Niespodziewane spotkanie. Ileż one dają mi radości. Bardzo lubię spotkania z wiewiórkami. Staram się nie pamiętać o ich grabieżczej naturze.

 Lekko zaskoczona :)

Na tym dynamicznym ujęciu widać, że w trakcie odbicia, jest moment, w którym żadna kończyna nie ma kontaktu z pniem. Zaskoczyło mnie to, bo to jednak nie to samo co bieg po ziemi, tu przyciąganie nie działa na korzyść, wręcz odwrotnie :)

 Od czasu gdy powstał ten gatunek, nigdy nie powtórzył się identyczny wzór na kapeluszu. Nie ma też dwóch identycznych piór, koron drzew i wiele jeszcze innych wytworów natury ma charakter absolutnie unikalny.
Zbieram kanie od dzieciństwa, tę akurat zostawiłem szanując fakt, że zdecydowała się tak późno powołać do życia. W zasadzie to nie ona zdecydowała. Ona jest owocnikiem grzybni, więc decyzja musiała zapaść tam niżej, pod ziemią, w grzybni znaczy ;)
No jak nie podziwiać tej przyrody?

Nagle znalazłem się w niesamowitym lesie liściastym. 

 Tu powietrze było żółte :)

Las momentami wyglądał jak park. Pięknie.

 Nie pytajcie mnie ile lat ma ta "sośnicha"! Ogrom!!! Szacuję wiek tego kolosa na ponad 220 lat!
Nie była w tym lesie wyjątkiem. Jest ich tam więcej.

Tyle jest piękna w muchomorach, a rzesze pseudogrzybiarzy kopią je i niszczą jakby były czemuś winne. Jakim trzeba być prymitywem, żeby przerwać życie istoty tylko dlatego, że nie nadaje się do jedzenia!!! Nasz gatunek jako jedyny jest tak "kreatywny" w zabijaniu. Albo zabijamy bo coś nadaje się do jedzenia, albo zabijamy bo się nie nadaje do jedzenia - straszne!
Poza wieloma pożytecznymi funkcjami w lesie, nawet w naszych ułomnych kategoriach postrzegania świata, są absolutną ozdobą lasu! Może wyda się Wam to dziwne, ale one wywołują u mnie uśmiech, ewidentną radość. Bardzo je szanuję, są cudne.

 Kowalik, no ten koleżka wyjątkowo dobrze wpisuje się w barwy jesieni :)

Spadnie ta igła czy nie spadnie?!? ;)


Z najprzyjemniejszej, niezwykle sympatycznej części dnia nie mam dokumentacji. Wraz z Marcinem Warmińskim odwiedziliśmy niedawno poznanych znajomych w jednej z leśnych wsi.
To była niewiarygodnie miła wizyta okraszona przepysznym jabłecznikiem i innymi wyrobami własnej roboty. Uroczy gospodarze, z pasją, są niezwykle gościnni. Ingę (tyle chyba mogę zdradzić) poznałem ... przez FB! Można mądrze korzystać z mediów społecznościowych? Inga, Andrzej, dziękuję, wizyta u Was była perełką tego dnia. Po wizycie poprosiłem Marcina, by wysadził mnie w lesie z dala od czekającego na mnie samochodu. Postanowiłem jeszcze pozostać w "atmosferze" niezwykłej niedzieli. I nie żałowałem decyzji, podjętej mimo zmęczenia.

Dębiszon w teatralnym świetle :) Przez chwilę pokazało się Słońce!

Do moich uszu doleciały odgłosy kruków i bielików. Sprawa była oczywista. Gdzieś leży padlina.

 Były dwa, stary i ten młody. Widok bielika "na ścianie lasu" jest zawsze miły dla oka.

 Oczywiście znalazłem. Niestety niewiele dla mnie zostało :)))

Usiadłem bezczelnie dziesięć metrów od padliny i zamarłem w bezruchu. Jeden z kruków postanowił przyjrzeć mi się z bliska. Skorzystałem z okazji i tak powstało to niezwykle radujące mnie zdjęcie.
Bez czatowni i maskowania. Takiego kruka w krzaczastej plątaninie jeszcze nie miałem. Pikanterii dodaje fakt, że aparat w tym ponurym dniu wyłapał ostrość akurat na dziób. Chociaż raz ... chociaż raz :)