Jak Jej nie kochać?

Nie byłoby takiej radochy ze słonecznego jesiennego dnia, gdyby nie snujące się ponure szarugi.
Dziś "zaatakowałem" całkowicie nowy teren i do tego TAKA pogoda. Mocny wiatr szybko gnał obłoki po błękitnym niebie. Nisko pracujące jesienne słońce długo dawało fotograficzną satysfakcję.
Ogólnie było cudownie.

W zasadzie ta garstka jeleni była pierwszą zwierzęcą obserwacją. Nie mam pojęcia czemu akurat teraz przypomniało mi się motto Jamesa Curwooda chyba do Władcy Skalnej Doliny -

"najpiękniejszym przeżyciem w czasie polowania jest nie samo zabijanie, a właśnie darowanie życia!"

Nie dość, że nie poluję, a fotografowanie zwierząt niczego im nie odbiera, a już z pewnością nie życie, a ja mimo wszystko uznałem, że im, tym jeleniom, daruję! Nie wiem co im darowałem, ale odstąpiłem od podchodzenia ich i wiecie co? Fajnie się z tym poczułem. Dałem im chyba ... spokój.

Byłem okrutnie ciekaw nowego terenu, pognało mnie dalej.

Zdjęcia poniżej nie oglądajcie w telefonach proszę, bo to tak jakbyście go nie widzieli:)

Zaczął padać deszcz, a ja znalazłem się pod właściwym kątem względem światła. Udało mi się pokazać te pierwsze duże krople z chmury, która jeszcze nie zakryła słońca.

"Iście" przez las było w zasadzie nirwaną. W takich razach można się poczuć jak bohater rosyjskiej bajki animowanej z lat 70-tych. :)

W tym momencie zadzwonił Marcin Warmiński zdziwiony, że w taką "pompę" pojechałem do lasu.
Jaka pompa? Jaka burza? U mnie słońce!
Nie chciał wierzyć, ale chyba zdziwiłem się w złym momencie.
Gdy tylko odłożyliśmy słuchawki :))) zorientowałem się, że coś idzie nie tak ...

Takie niebo nie wróży niczego dobrego.

Chmury jakby na wyścigi starały się jak najszybciej zakryć niebo.

Czernidłak - ciekawy grzyb ponieważ dorosłe owocniki rozpływają się zamieniając się w czarną maź. Młode są jadalne ale uwaga - nie popijać alko!!! Zawierają koprynę, która zatrzymuje proces rozkładu alkoholu - katastrofa gotowa! Nawet dwa dni po melanżu nie wolno ich jeść, a do dwóch dni po zjedzeniu ich nie wolno wprowadzać alko! Wiadomo, że na takie poświęcenie stać niewielu, więc krótko mówiąc ... są niejadalne :))))

Gdy klęknąłem by sfotografować te czernidłaki, pierwsze krople stadnie i parami wlatywały mi za kołnież.
Schowałem się pod świerkiem, a to co widziałem wyglądało mniej więcej tak:

Słabo ... Zrobiło się mokro, ciemno, zimno i jakoś tak bez sensu :)

Pół godziny trwało testowanie mojej wodochronności ale po nawałnicy ... las pokazał swoje świeże i radosne oblicze.

Gdy kucałem do liścia jeszcze nie wiedziałem, że wisi tam też ta igła. Jak minimalne jest prawdopodobieństwo, by spadający liść tak zawisł na gałązce, a o ile mniejsze, że obok tego liścia zawiśnie jeszcze spadająca igła sosnowa?!? W zasadzie to taka wygrana w totka, tylko moja siła nabywcza się nie zmieniła ale jestem bogatszy o tę obserwację :)

 Pani Piękna wyszła się osuszyć.

Mogę im się przyglądać w nieskończoność. To chodzące cuda. Nie wiem dlaczego, ale uważam, że są jakieś ... wzruszające. :) Kwintesencja delikatności, subtelności i strachliwości. Taka mieszanka godna damy!

Słońce niestrudzenie meandrowało w grabowych liściach zamieniając je w złoto.

Moją uwagę zwróciła siła adaptacji tej huby. Matczyny owocnik wyrósł gdy drzewo jeszcze rosło. Sądząc po mchach i stopniu spróchnienia, musiało to być lata temu. Te dwa młodsze owocniki narosły już na leżącym drzewie. Imponujące jak te organizmy kombinują. Jak widać przyroda nie tworzy form zamkniętych/skończonych. Wszystko może się zmienić, gdy będzie tego wymagało przetrwanie!

Obcy Pasażer ;)

Jakoś trudno było wytrzymać w ciemnym lesie, gdy widziałem, że słońce malowniczo walczy z chmurami. Opuściłem las. Warto było.

Pojechałem nad niezwykłej urody rozlewisko. Na wodzie obserwowałem łabędzie ale też cyraneczki i łyski oraz oczywiście krzyżówki. Mam ich zdjęcia ale są za słabe do prezentacji.

 Łabędzie bardzo lubią to miejsce.

WARMIA. Jak Jej nie kochać?