Dzielna "Kuśtyczka"

Nigdy się nie zastanawiam czy uda mi się coś sfotografować. Jadę do Puszczy i tylko to się liczy.
Nie ukrywam jednak, że gdy na samym początku wyprawy uda się zrobić jakieś zdjęcia, cieszę się, że będzie o czym napisać. :)

Tak było tym razem.
Już sama droga, którą jechałem, była zwiastunem dobrze zapowiadającego się dnia.

Chwilę jednak wcześniej byłem świadkiem ciekawej obserwacji.
Sarnę, której poświęcam tę opowieść, poznałem dwa lata wcześniej. Była jesień 2014 roku.
W tamtym okresie obserwowałem ją wielokrotnie lecz gdy ją zobaczyłem pierwszy raz, pomyślałem z żalem, że zima ją zweryfikuje, że nie da sobie rady. Ten ciężki okres jednak spędziła w dużym stadzie, przeżyła!

Skąd wiem, że to ta sama sarna?
Za chwilę nie będziecie mieć tej wątpliwości.


Przypadłość, która ją spotkała wydawała się dyskwalifikująca. Bezpańskie psy, niższa sprawność ruchowa, wszystko zdawało się być dla niej zagrożeniem.
Z wielką serdecznością, dla potrzeb jakiegoś wewnętrznego z nią dialogu, nadałem jej imię "Kuśtyczka".

 Jakież było moje zdziwienie, gdy po długim okresie spotkałem "Kuśtyczkę" ponownie!
Uśmiech na twarzy towarzyszył mi do wieczora.
Wersja dla młodszych Czytelników - "banan nie  schodził mi z ryja do nocy" ;)

 Zdjęcia robiłem w półmroku, ale wyraźnie widać jej przypadłość.

 Coś ścisnęło mnie za serce ...

 Często trzymała tę kończynę bardzo wysoko co tylko potęgowało wzruszenie. To jakby gest błagalny, jakaś niewypowiedziana prośba. Głowa podpowiadała różne ckliwe interpretacje. Ech.

 Cierpliwie, pełna pokory, przyglądała się harcującemu, jak sądzę potomstwu.

Ten krótki film ilustruje to najlepiej.

A to koziołek:

Mam cichą nadzieję, że to jej potomstwo, że mimo kalectwa, nie dość, że przeżyła, okazała się dzielną matką. Wyprowadziła dwójkę dzielnych zdrowych koźląt.

To spotkanie, niecodzienna obserwacja, niezwykle mnie uskrzydliła. Obecność "Kuśtyczki" tak wiele mówi o sile przetrwania dzikich zwierząt i naszej ułomnej ocenie tego, czy zwierzęta z defektem powinny czy nie powinny żyć. Ona przeżyła zimy i oby nie musiała zmierzyć się z kwalifikacją do odstrzału sanitarnego, bo jak widać nie zasługuje na to!
W oczywisty sposób piję między innymi do selekcji jeleniowatych w polskim wydaniu, gdzie o śmierci decyduje nie niesprawność fizyczna zwierzęcia, a np. lekka niesymetryczność poroża, krzywo wyrośnięta odnoga tyki itp. pseudo-przypadłości. Pozostawiam to do przemyślenia, do głębokiego przemyślenia, tym bardziej, że poroże odrasta rok po roku i za każdym razem inne ...


p.s.
Tę opowieść dedykuję Beatce Kurowickiej, której obiecałem, że tym razem nie zamieszczę zdjęć skłaniających do zachwytów nad samą fotografią. Och ta moja przewrotność :)