Kruki, a jednak!

Od ponad trzech lat chodzi mi po głowie coś jakby wydanie monografii dotyczącej kruków.
Zacząłem od intensywnego się im przyglądania, zbierałem materiał.
Budowałem szałasy, by obserwować ich zachowania w stadach zimowych. Jakie tworzą hierarchie, jak się komunikują, jakie mają zwyczaje i to co najbardziej mi spędzało sen z powiek ... co do siebie mówią!
Po dwóch zimach spędzonych w ukryciu, stwierdziłem, że dość!
Gromadziła się we mnie coraz większa ilość negatywnych przemyśleń dotyczących wykładania zanęt.
Przez ponad rok rzeczywiście nie wchodziłem do szałasów. Piszę o szałasach, bo typowej czatowni nigdy nie wybudowałem i raczej nie wybuduję.
Siła kontestacji jednak wygasała we mnie z każdym dniem. Nie chcę używać za dużych słów i porównywać tego co robię z jakkolwiek rozumianą nauką, ale ta zawsze wymagała ofiar i poświęceń. Moje obserwacje, doświadczanie, również wiążą się z jakimś stopniem kompromisu.
Dziś wydaje mi się, że nieco wyolbrzymiałem skalę problemu. Nie prowadzę przecież tak dyskusyjnych czatowni komercyjnych. Nie wykładam zanęt regularnie, co wiąże się z tworzeniem nawyków u ptactwa. Czatownie komercyjne funkcjonują jak wielkie karmniki. Ściągają regularnie wielogatunkowe towarzystwo, które rani się i rozprzestrzenia choroby. W ciągu sezonu lądują przed takimi czatowniami tony, dosłownie tony zanęty! Wydaje mi się, że sporadyczne wyłożenie żarcia nie czyni tych złych rzeczy, nie tworzy nawyków, nie ingeruje w pewną równowagę.
Po stosownym "samosięprzekonaniu", wróciłem do obserwacji moich ukochanych kruków.
Trafiła mi się gratka - patrochy po dziku!
No jak mogłem nie skorzystać, no jak? :)

p.s. Piotr - DZIĘKUJĘ!

 Resztką sił doniosłem na zaplanowane miejsce kilkadziesiąt kilogramów zanęty. Z każdym krokiem czułem, jak kolejne dyski wyskakują z międzykręgowych łoży. :)
Dotachałem to na miejsce i gdy tylko wyrównałem oddech, zasiadłem pod świerkiem. Zamaskowałem się trzema gałązkami i czekam.

To był strzał w dziesiątkę! Ponagrywałem kolejne ich odgłosy. Mam już sporą kolekcję do analizy.
Przyjemnością dnia, był fakt, że kruk usiadł metr przed moją twarzą na gałęzi pod którą siedziałem!
Co za emocja :)

Poniżej seria z dzisiejszej foto-sjesty.
Gdy zanęta jest naturalna, na szczęście nie trzeba jej unikać w kadrze. Wszystko wygląda tak jak trzeba.

Czyż nie są imponujące?
Czyż nie są intrygujące?
Czyż nie są po prostu piękne!