Kuśtyczka część 2.

Nasza wyjątkowa Kuśtyczka (http://krzysiekmikunda.blogspot.com/2016/12/dzielna-kustyczka.html) dostała od Was tyle energii i ciepła w wyjątkowych komentarzach, że Wszechświat zareagował.
Reakcja była prosta i natychmiastowa. Wszystko się zbiegło tak, bym mógł ją ponownie spotkać i pokazać Wam co się dzieje u naszej bohaterki.

p.s. polecam zapoznanie się z treścią pierwszego odcinka, bo tylko w ten sposób powstaje kompletna historia tego cudnego stworzenia. :)

Jechałem do lasu. Było jeszcze bardzo ciemno, stąd przekłamane kolory rzepaku, ale chyba nie o to chodzi.
Gdy robiłem te zdjęcia, dopadły mnie pewne wątpliwości. Pomyślałem, że to nie fair, że podszedłem tak blisko, bo wiadomo, że ona nie jest na tyle sprawna, by reagować błyskawiczną ucieczką.
Tak myślałem.
I już wbijałem się w poczucie winy za nieetyczność tego co robię.
Do pewnego momentu. Ale o tem potem czyli za chwilę.

Na filmiku powyżej, zobaczycie jak sobie świetnie radzi w trakcie porannego delektowania się  rzepakiem.

Po chwili rudel przeniósł się na szczyt wzniesienia, co było moim marzeniem. Uwielbiam fotografować zwierzęta na tle nieba, na wzniesieniu. Nie ukrywam, że zrobiłem im ponad setkę zdjęć w rozmaitych konfiguracjach.

Jak widzicie, Pan Kozioł jest po zrzucie parostków, co nie zmienia faktu, że jego męskość w tym kontrującym świetle, nie budzi wątpliwości :)

No i teraz nastąpiło coś, co mnie totalnie zaskoczyło. Od strony wsi dotarło silne ujadanie psów, a to obudziło czujność saren. Do tego przejeżdżał samochód, co w sumie przeciążyło ich układ nerwowy i jak to sarny, ruszyły do ucieczki. To co zobaczyłem, nie dało się oddać zdjęciem, więc włączyłem opcję nagrywania. Zobaczcie sami :)

Kuśtyczka biegła tak, że z daleka w żaden sposób nie stwierdziłbym niepełnosprawności. Byłem z niej dumny. Wiem, że jej sprawność manewrowa jest ograniczona, a ta decyduje o przetrwaniu, ale przynajmniej po prostej zasuwa jak mało kto :)

Po chwili spotkałem inne sarny ... nadjeziorne :)

I tak oto buduje nam się historia pewnej sarenki, która z niezwykłą dzielnością radzi sobie, mimo anatomicznych ograniczeń. Na swój sposób pokochałem tą wyjątkowo silną ślicznotę.
Będę starał się ją wypatrywać. Może jeszcze się spotkamy. W końcu to jej rewir, a moja droga do Puszczy ...