raniuszek, zimowa perełka.

Zaliczane kiedyś do sikor ostatecznie wyodrębnione jako rodzina raniuszków.
I w pełni zasłużenie, bo mimo wielu podobieństw, różnią się jednak nieco.
Podobnie do sikor penetrują zakamarki gałązek czyli czynią te wszystkie akrobacje z zawisaniem głową w dół na jednej łapce włącznie.
Ale w przeciwieństwie do sikor, nie podejmują pokarmu z ziemi.
Mają inny, krótszy i słabszy dzióbek, więc lista dań jest również ograniczona.
Niemożność dobrania się do twardego pożywienia powoduje, że w trakcie ostrej zimy głodują.
Szukają larw i owadów w rozwidleniach gałązek, szyszeczkach olchy itp. miejscach. Gdy gałęzie są pokryte lodową glazurą, to dla nich trudny moment.
Wbrew temu co piszą o raniuszkach, spotykałem je również w środku ogromnych kompleksów leśnych. Z wyjątkiem okresów rozrodczych, nigdy nie są same, zawsze przemieszczają się w stadach. Słychać je z daleka, bowiem czynią niemałą zadymę jak na takie maleństwa. Często widuję je w jednym stadzie z sikorami. To może wynikać z jakiegoś wyrachowania, pewnie silniejsze sikory napoczynają coś, do czego raniuszki nie mogłyby się same dobrać.
Zdecydowanie za długie sterówki wyrastające z puchowego korpusiku, tworzą niezwykle uroczą kompozycję. Wyglądają jak wata cukrowa na patyczku. Są przepiękne.
Podobnie do sikor, są niesamowicie  ciekawskie, i kiedy nie wykonujemy gwałtownych ruchów, są w stanie usiąść bardzo blisko nas, by się przyjrzeć, a wręcz by spojrzeć nam w oczy.
Taki moment udało mi się wykorzystać. Są bardzo ruchliwe, więc sesja nigdy nie trwa długo. Tym razem, mam wrażenie, że mi się udało.
Szedłem w niedzielę za pierwszymi żurawiami, niestety ukryły się w wysokich trawach, ale po drodze dostałem tę nagrodę - reklamacji nie będzie! ;)

Wracałem naprawdę zadowolony i oczom mym ukazał się ... kod kreskowy!

Chwilę później z najwyższym trudem zauważyłem sarny. Dlaczego z trudem?

Opanowały sztukę kamuflażu do perfekcji - przyjrzyjcie się :)

Tę, którą spotkałem próbując dobrać się do pary żurawi, również trudno było dostrzec.

Całkiem fajne wyjście zamykał idący skrajem dużej polany śródleśnej, lis. 

Wabiłem go, jednak zostałem totalnie zignorowany. :)

Sporo niefotograficznych obserwacji, dziki, jelenie, sporo świeżych tropów łosi, jednak śnieg ciągle był głośny, wiatr silny, a to nie sprzyja podejściu zwierzyny.