Śnieg jak karton i inne przypadłości zimy.

Jakie to szczęście, że zima jest taka powściągliwa w okazywaniu wszelkich łask. Pod względem ilości możliwych do obserwowania gatunków np. ptaków, jest wręcz ascetyczna.
To chyba powoduje, że w terenie jesteśmy jak pies, podwójnie czujni, łasi na każdy dar czy kąsek.
Sam przyłapuję się na tym, że "wychwytam" rzeczy, które nie istnieją, czyli włącza się obserwacyjny kreator. W poprzedniej opowieści przykładem był tańczący Derwisz, którego ujrzałem w suchym konarze. Mam nadzieję, że jeszcze nie dzwoniliście po pogotowie psychiatryczne :)
Tym, którzy ewentualnie nie zadzwonili dziękuję za wyrozumiałość, tym, którzy jednak zadzwonili ... za troskę ;)

Niedziela. No niedziela to przynajmniej była słoneczna.
Za chwilę zobaczymy czy przyniosła coś ciekawego.
Zresztą ciekawego czy nie, przyjemnie było połazić. Ostatnie dni w zasadzie były pretekstem niemal wyłącznie do łażenia, bo o podchodzeniu zwierzyny trudno raczej powiedzieć.  Deptany śnieg wydawał dźwięki deptanego kartonu, z którego zapomniano wyjąć szklanki!

Jakimś wyjściem z sytuacji mogłyby być dupogodziny spędzane w czatowniach. Po okresie zachwytu, od dwóch lat mam z tym jednak jakiś problem. Dwa lata temu chyba nie usiadłem, w zeszłym roku dwa razy jak miałem dzicze patrochy, w tym jeszcze ani razu. Jakoś mnie to nie przekonuje, tym bardziej, że większość zdjęć z "czatek" ma charakter stosunkowo przewidywalny.  Są niemal takie same. Myszołów ląduje, myszołów startuje, myszołów pierze drugiego myszołowa i wersja z bielikiem, bielik z lisem, bielik ze srokami, bielik z krukami i dowolne kombinacje między wymienionymi.
Chyba wyczerpałem większość możliwości. O tłach nie mówię, bo są raczej rozmyte więc zdjęcia takie raczej jednoplanowe ... jakieś.

Owszem, zdarzają się perełki, nie powiem. Pewnych zdjęć z czatowni zapomnieć się nie da. Na lata wbiły mi się w pamięć zdjęcia żurawi zrobione o zamglonym świcie przez Andrzeja Waszczuka. Nie znam osobiście człowieka, ale niezwykle cenię to co robi. Jego znajomi, czy też ludzie, którzy Go znają, świadczą Jego dobre imię.
Wspominane zdjęcia zostały wykonane z zasiadki. W każdym pikselu zdjęć widać duszę Autora w danej sytuacji, jakiś niebotyczny, niewyobrażalny wysiłek włożony w zlanie się z otoczeniem w jego, tego otoczenia zrozumienie, w ciszę ... w żurawi sen.
CUDA! A i to za mało powiedziane.
Nie będę czarował, ja tak nie potrafię, jestem od innych zadań i tyle :)
p.s.
Grażynko "Maruńska", serdeczności za przybliżenie postaci Pana Andrzeja.

No nic, ja chyba do czatowni się nie bardzo nadaję. Jakiś wbudowany niepokój, niepohamowana ciekawość tego co za zakrętem, wyrywa mnie do marszu.
Chrupałem więc sobie bezkrytycznie, a przedzierające się między drzewami słońce radowało moje oczy.

Bawiłem się niezwykle kontrastowym światłem.

No nie sposób ... :)

 Niemal wiosenny widok :)

 Poniżej moja niezwykle ulubiona ściana lasu :) Zawsze niezwykła.

Dyskusyjna fota ale ... bo ja wiem ... coś może w tym grzebieniu cieni jest ...

Gdzieś po drodze zagilało :)

 Czyż (nie chodzi o gatunek) ta sarenka nie jest rozczulająca w tej zimnej przestworzy? :)

Któż nie zrobił przynajmniej raz takiego zdjęcia? Liczę na wybaczenie :))

Idę, idę i chrupię, chrupiąc idę i chrupać nie przestaję, a z każdym krokiem rośnie we mnie zgoda na "nicniespotkanie". Nie można idąc tak hałasić okrutnie i jeszcze liczyć na spotkanie czegokolwiek co ma uszy. Tym samym narasta we mnie przekonanie o "nicniespotkaniu".

Tak przynajmniej sądziłem do sekundy przed tym widokiem:

 Nie pamiętam kiedy spotkanie pospolitej sarny dało mi tak wiele radości :)))

 Nie jestem ostatecznie pewny czy to co widzimy jest próbą higienizacji czy może podgrzania języka ... nie będę się upierał przy żadnej z tych wersji. Zimno było, to wiem na pewno! ;)

 Na szczęście odeszła spokojnie, do końca nie zdając sobie sprawy z podglądu.

We wsi mijanej spotkałem się z takim oto spojrzeniem kota warmińskiego. To nie jest próba określenia własności inwentarza niejakiego Marcina Warmińskiego, a raczej przynależności terytorialnej.

 Te różowe poduchy - extra! A co do miny, wolałbym raczej jej nie tłumaczyć na nasze :)))
Więcej mu w drogę nie będę wchodził!

Wieś jak to wieś, miała do zaoferowania i takie miłe spotkanie.

Wracając zajrzałem na "wczorajsze" pola. Sarny tym razem zastałem w trakcie sjesty poobiedniej.
W ilości łącznie przekraczającej 20 sztuk, głównie zalegały na stoku podgrzewanym popołudniowym słońcem.

To bardzo miły widok. Nie śmiałbym próbować podejścia. Spłoszenie ich byłoby po prostu grzechem.
Na szczęście i tak dzieliła mnie od nich rzeka :)

Oj Warmio, Warmio, jakże Cię nie kochać?