w deszczu i mgle oddałem się iściu bezmyślnemu ...

Do lasu wchodziłem w pałętającym się tu i ówdzie półmroku. Mrok w czasie zanikania korzysta z takiej właśnie formy pośredniej - półmroku. Ta uparta i waleczna gadzina pełza w zacienionych zakątkach, skrywa się pod liśćmi i między drzewami. Jest zaskakująco konsekwentna i nawet gdy niebo już wyraźnie przejaśnieje, potrafi zaskoczyć w najmniej oczekiwanym momencie.

Tu jeszcze ISO 1250 ale w zamyśle nie było żadnych szczegółów więc nie ma sprawy, cyk!

Zawsze, od lat, bez względu na stan oswojenia, gdy idę półmrocznym lasem, lubię zobaczyć światełko w tunelu :)

Droga, którą idę ... . Wchodzę w jaśniejszą część lasu, niebo też nieco przejaśniało, wiedziony powiewem optymizmu przestawiam czułość matrycy na ISO 500. To najczęściej obowiązująca wersja w lesie, więc uznaję, że nie jest źle.

Ciągle pada, ale na szczęście też, ciągle jest mgliście. Pies Baskerwilów miałby pełne zęby roboty ;)
Niestety polana uprawowa skończyła się ... do łask przychodzi ISO 800!

Zamiast wspomnianego psa, ze ściany lasu wychynął ... eee nic takiego, ojejej, wychynął, bo wychynął!
Nie mam z tym nic wspólnego, niczego nie podchodziłem, nie miałem zamiaru, sam mi ... wychynął!!!
Niestety czułem, że jego wychynięcie nie jest oderwane od rzeczywistości, której na imię chmara!

Za moment wychynął kolejny ...

... potem one ...

... po chwili tenże postanowił się powtórnie wchnąć w las.

Zabawa trwała, zrobiłem kilkadziesiąt zdjęć, ale dziś przecież nie jest o ... sami wiecie kim!

Zostawiłem za sobą sami wiecie kogo i delektowałem się widokiem moknącego lasu.
Przyznać muszę, że to był jeleń, ... przepraszam! - jeden z najpiękniejszych spacerów ostatniego czasu.
Właśnie dlatego, że dałem sobie wolne od konieczności fotografowania zwierzęcia w jakiwjkolwiek postaci, że mogłem tak poprostu oddać się bezmyślnemu iściu i iściu przed siebie i fotografowaniu wszystkiego i niczego. Taka odmiana wagarów.

Postanowiłem tym samym zabrać Was na spacer drogą, którą szedłem, po prostu.
To świetna okazja by zobaczyć las w deszczu. Niezwykle mistyczny i emocjonalny widok.

 Te świecące niczym na Pandorze (Avatar) turzycowate trawy, wyznaczały drogę do ... do ... chyba do "kądś". Tak mówią, że są drogi, które prowadzą dokądś. Nigdy do kądsia nie dotarłem, nie wiem jak kądsia rozpoznać, ale droga wygląda jak wyżej! Nawet w tak pochmurny, ciemny dzień, jest pełna światła i nadziei.

Nie mam nic przeciw takiej pogodzie. W lesie byłem sam. Nikt normalny przecież nie łazi w deszczu po lesie! ;)

p.s.
wszystkie dziwne i dziwnie napisane wyrazy, zostały użyte świadomie i na koszt autora;)
przecież wiem, że nie oddałem się bezmyślnemu iściu, tylko ... marszu bezmyślnemu! ;)