Byłem w ósmym niebie!

Mam na głowie sporo obowiązków zawodowych i tym bardziej potrzebuję buforu dla przemęczonej psychy. Wstaję bardzo rano i "wypalam" do lasu. Wypalam ... zawsze jak użyję jakiegoś słowa zapożyczonego ze slangu pokolenia moich dzieci, czuję się jakoś lepiej. Młodziej i wydaje mi się, że mam kontakt z młodszym pokoleniem. Prawda jest jednak taka, że to tylko gra pozorów, a rzeczywisty kontakt mam wyłącznie z lasem. Podążam za jego logiką, czyli mój "abażurek skleja fakty" ;). W nim czuję się najlepiej.

Dzień zaczynał się krwiście.

Przed wyjściem do lasu zdarza mi się zrobić jajko sadzone ...

ale to zaproponowane przez napotkane śluzowce, jakoś niekoniecznie :)

Piątkowa wyprawa zaczęła się marnie.
Jedyne co szczególnie zwracało uwagę, to zamieszanie czynione przez sójki. O tej porze roku to oczywiste, przecież one wybierają się za morze!

Z niemal rozpaczy w takich sytuacja pochylam się nad ... grzybem! Determinacja sięga dna ...

Ale i tak bardziej podobają mi się takie egzemplarze:

Całe szczęście udało mi się podejść dzięcioła, który pracował na wysokości 2 metrów.
Z najwyższym trudem udało mi się go sfotografować. W młodej uprawie było bardzo ciemno. Kilkadziesiąt zdjęć do kosza!

Najchętniej dawał się utrwalić w ten sposób ...

Ryłem jak bóbr oglądając te zdjęcia :)))) Wygląda to tak, jakby próbował się zabić waląc głową w drzewo i ciągle mu nie wychodziło.

Moja wyprawa dobiegała końca. Wiara w spotkanie czegoś większego, wlokła się już kilka metrów za mną. Gdy jeszcze w ciemnościach wchodziłem do lasu, wszedłem prosto na dziki. Ciemne plamy warchlaków rozpierzchły się niczym pchły na przeglądanym psie, ale mamusia ostrzegła mnie wyraźnie z bliska. Wielkość jej plamy dała mi do myślenia. Poszedłem dalej, o zdjęciach i tak nie było mowy. Ona, w odległości kilkunastu metrów, szła równolegle do mnie na odcinku ponad stu metrów i warczała. Dziwne zachowanie. Chyba zwoływała młode.

Wracając, zbliżałem się do miejsca tego spotkania, wspomniałem je i w głębi duszy wyraziłem nadzieję, że być może one jeszcze tam się kręcą, może się uda.
W tym momencie usłyszałem szuranie. Suchy liściasty podszyt pozwolił mi usłyszeć ją wystarczająco wcześnie, by nie wejść jej na głowę. Była za krzewiną, nie więcej niż 4 metry ode mnie.
Ustawiłem aparat i czekam. Warto było.

Szła nie podejrzewając nawet mojej obecności... dopiero po komentarzu anonimowej czytelniczki, okazało się, że szedł! Na pierwszy rzut oka, uznałem go za loszkę. Jak się jednocześnie robi zdjęcia, nie ma czasu na dokładną analizę obiektu, a jak już uznałem, że loszka, przyznaję nie weryfikowałem tego później. Zdarza się :)

... spojrzał na mnie, ale nie odebrał mnie jako zagrożenia ...

... miał w planie dalej buchtować, gdy do jego przydługiej synapsy dotarło jakieś przemyślenie!

Zerwał się i jeszcze raz rzucił, tym razem już ostrzegawcze spojrzenie i coś jakby warknął ... to nie było klasyczne fuknięcie.
Obiegł mnie dookoła szukając wiatru i mimo wszystko odszedł. Byłem w ósmym niebie! Trzeba wierzyć do końca.