Buszująca w sośnie!

Dzień budził się ze szczególną siłą. Słońce jakby nie mogąc doczekać dominacji nad redukującym się księżycem, poczerwieniało w emocji. Odwieczna walka dnia i nocy. Tarcza naszej Gwiazdy wspięła się nad linię horyzontu z jakąś całkowicie bezkompromisową determinacją. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że Słońce zalało kolorem świat całkowicie świadomie, jakby mówiąc "ja tu rządzę, jak zechcę wszystko będzie różowe!"
I tak się stało i wszystko było różowe ... nawet cień! ;)

W tej płaskiej perspektywie, niemal 2D odnalazłem coś z chińskiego malarstwa :)

Nawet nie próbowałem negocjować z taką siłą, pogodziłem się z faktem, że kilka pierwszych zdjęć, będzie miało kolor owocowego budyniu. No może bardziej galaretki owocowej.

Nawet na zdjęciu robionym kilkanaście minut później, sucha trawa za kozłem, jest wciąż lekko ... owocowa. To może kolor nieznanych mi owoców, ale gdzieś ta rozpłukana, lecz wciąż obecna barwa, daje się zauważyć.

Tu już nieco mniej kolorowo ale futerko tej "warmińskiej polatuchy" jeszcze gdzieś łapie apetyczne "zafarby".

Wiewióry mają teraz okres godowy i szaleją, fruwają i skaczą jak oszalałe, ścigając się po pniach drzew. Niestety większość prób uchwycenia ich spełzła na niczym. Swoją drogą ten termin ... "spełznąć na niczym" ... uwielbiam język polski! Najbliższy czas spełzł mi jednak na czymś! Konkretnie na fotografowaniu wiewiórek.
To chyba logiczne, że jak coś może spełznąć na niczym, to może też i na czymś! ;)

 Tu ostentacyjna, nieco perwersyjna, demonstracja siły! Prawie jak niektóre naczelne :) Zdaje się jeszcze stukać paluchem o gałąź!!! No na maksa pojechana bezczelność :)))

A tu zaczepne spojrzenie i za chwilę wystrzeli jak dynamit z tym charakterystycznym świstem.


Opuściłem ich rewir i udałem się w poszukiwaniu kawałka lasu nie objętego zrębem.
Nie było łatwo ...
Na jednej z polan powstałych po "wielkoobszarowym pozyskaniu surowca, jakim jest drewno", ucztowały sarny. Żyrafom z powodu chęci sięgnięcia do tych gałęzi zapewne jeszcze bardziej wydłużyłaby się szyja, ale to nie Afryka. Żyrafa sięga do gałęzi rosnącego drzewa, a sarny po prostu wchodzą na teren zrywki i ścinki, mimo tabliczek z napisem WSTĘP WZBRONIONY! i jedzą jak swoje to, co zaległo na ziemi. Po nic nie sięgają, nic im nie rośnie na kilka metrów, więc w dalszym ciągu poruszają się normalnie, a nie z każdym krokiem tak, jakby głowa starała się nadążyć za uciekającym tułowiem. To musi być spowodowane wydłużonym czasem przepływu informacji z tułowia do szczególnie odległej głowy ... czy może z innych powodów!!! Ostatecznie nie jestem fzjo-pato-morfologiem d/s żyraf. Przyznać jednak trzeba, że w ich oczywistej asynchronii zostało wciąż sporo miejsca na osobliwą elegancję. :)

Zdjęcie p.t. "Buszująca w sośnie!"

Z nieodległego olsu, całej sprawie przyglądał się drozd śpiewak.

Warto było zasiąść i wsłuchać się w unikalny śpiew, więc zasiadłem i wsłuchałem się, no bo co?

Okazało się, że ten dzień mocno aktywizował sarny. W zasadzie były wszędzie.

 Się przodownica sprytnie ustawiła przy pniu. Gra świateł świetnie ją maskowała.

No a ta ... wyżej już nie mogła! ;)