taki las ...

Przez, a raczej z powodu, a jeszcze poprawniej dzięki Marcinowi Warmińskiemu, moja uwaga po raz osiemset dziewięćdziesiąty siódmy została skierowana na coraz słynniejszą już kapliczkę. (Choć prawdopodobnie mijałem ją w życiu przynajmniej kilka razy częściej.)
Nie żebym śnił o pośmiertnej beatyfikacji, nie moje klimaty, ale po tym wszystkim co ostatnio padło na jej temat, no MUSZĘ ocieplić jej wizerunek. :)
W zasadzie nie ja go ocieplam, a poranne słońce. Ja to tylko pokazuję. A Słońce powinno być beatyfikowane i owszem - jest najcenniejsze dla życia planety, w tym naszego.
W dodatku wykonuje swoją pracę absolutnie nieselektywnie, służy w takim samym stopniu mądrym i głupim, pożytecznym i zupełnie nie.  Daruję sobie inne poziomy ... sortowania ;)

Tak budziła się niedziela.

Wspominam o tym miejscu, ponieważ tu się właśnie spotkaliśmy z Marcinem Warmińskim - terenowym reporterem Lasów Ramuckich.
Spontanicznie zaproponowałem wspólny plener. Marcin bez chwili zawahania wsiadł do mnie i pomknęliśmy przed siebie. Ponieważ ostatnio sfotografował pięknego wilka, chciałem Mu zaprezentować miejsca, w których ja "poluję" na swojego. Udało mi się pokazać Marcinowi tropy, a On opowiedział mi detalicznie gdzie spotkał swojego. Bezcenna wymiana doświadczeń i informacji.

Niedziela zaskoczyła słońcem, bo prognozy uparcie i do końca zapowiadały pochmurny dzień.
Korzystając ze światła, zaprosiłem Marcina w najdziksze ostępy puszczańskiego lasu. Mam nadzieję, że Mu się podobało. Zobaczcie gdzie i co mieliśmy okazję oglądać.

 

 Te fragmenty zmurszałego do cna pniaka, przypominają jakiś tajemniczy krąg Druidów.
Taki "mikro Stonehenge" , a w zasadzie ... Treehenge :).

To piękny fragment Puszczy, w której skala ingerencji człowieka jest mocno ograniczona. To tzw. użytek ekologiczny. Kiedyś już o tym pisałem. Naturalna ostoja dzikich zwierząt, teren pachnący bagnem i wolnością. Pikanterii doznaniom dodaje dźwięk płynącego ruczaju. Woda imponująco przejrzysta!

 Z niemal dwustuletniego świerka przyglądała nam się ruda kita.

Czubatka pod wschodzące słońce. Cud, że to maleństwo w ogóle widać. Byłem pewny, że pochłonie je promienisty menisk! :))) Zobaczcie jak filuje na mnie spod gałązki!

 I poniżej dzielnie pracująca przy swoim M-1.

Drzewa umierają stojąc ... a jednak pełniąc wiele pożytecznych funkcji, "żyją" z punktu widzenia przydatności dla otoczenia.

Gdy wyjechaliśmy z lasu do wsi, powitały nas wygrzewające się w słońcu mazurki. Ignorowały samochód, więc zdjęcia spokojnie trzaskałem z auta.

W drodze powrotnej pokręciliśmy się jeszcze między wsiami.

Czasami kąt padania promieni słonecznych jest tak niefortunny, że obraz się nieco ... rozjeżdża. Powstają jakieś artefakty, cholera wie o co chodzi! Tak miałem dwa lata temu gdy fotografowałem samicę bielika. Szlag.

Później jeszcze pojechałem w inne miejsce ...
Jakaś niepojęta trójwymiarowość tej brzeziny kazała mi ją sfotografować i pokazać.