I nastał dzień drugi i stała się jasność ...

Taki siąpiący poranek jest chyba tym co lubię najbardziej. W taką pogodę czuję się świetnie, w taką zresztą się urodziłem. Ten cudowny dzień zaczął się w zasadzie wczoraj wieczorem.

Byłem już przy samochodzie. Czapką bezceremonialnie otrzepałem z domniemanych kleszczy spodnie i odkręciłem monopod od aparatu. Otworzyłem drzwi i już miałem wsiadać, gdy spostrzegłem maszerującego drogą liska. Wykonałem w odwrotnej kolejności, niczym w od tyłu puszczonym filmie, wszystkie czynności w skutek czego aparat ponownie wylądował na monopodzie, a ja klęczałem obok auta. W zasadzie była już noc. Nie mam pojęcia na skutek działania czego, ta rachityczna chudzina rzuciła cień. Jego Chudość nie powinna rzucić cienia nawet w słoneczny dzień, a co dopiero przy świetle chyba księżyca!

I nastał dzień drugi i stała się jasność, a on ponownie znalazł się w lesie.
No dobra nie będę o sobie pisał w trzeciej osobie. :)

Wczesny ale nie histerycznie wczesny dzionek, przywitał mnie ptaszynkami. Słynne leśników grodzenia lasu, cieszą się niemałym wśród ptasiego bractwa powodzeniem. Te cholerne druty są idealne dla tych malutkich łapek. ALE TYLKO DO TEGO!

Sikory czarnogłówki wyraźnie upodobały sobie ten "trzepak".

Na szczęście nie wszystkie :)

Poczciwa czubatka okazała się tradycjonalistką.

 Młody piecuszek w niemal jesiennej okoliczności.

Co dwie głowy to nie jedna :)

Nie zawsze jest kolorowo. W tej części lasu żyją wilki. Sporo znajduję tego typu pamiątek ich obecności.

Może to z tego powodu łanie są takie czujne, a może po prostu z powodu grzybiarzy.

Padał deszcz. Mam nadzieję, że widzicie tego malca :)

Ale bardziej interesuje mnie czy zauważycie jego matkę? :) Ciekawe.

Udało mi się też zrobić takie zdjęcie jakie lubię - dużo cienia i trochę ważnego światła. To tak jak z mówieniem. Dużo ciszy i mało ale cennych słów. Żeby było jasne, to nie jest moja dewiza - jestem typową "kataryną" i może dla równowagi preferuję takie właśnie zdjęcia :)