Jakkolwiek rozumiana normalność.

Sobota. Rano. Normalne rano czyli okolice szóstej z minutami. Ale skoro jak twierdzi część fizyków czas nie istnieje, to nie przywiązujmy się może do konkretnej godziny. Po prostu był to kolejny zachwycający czas spędzony w puszczańskich ostępach. Bezcenne chwile wolności, oderwania się od codzienności, która z pewnością nie nastraja dziś nikogo pozytywnie. I tak traktuję dzisiejszą opowieść - zapraszam Was w do przestrzeni wolności i miłości. Tu, w środku ogromnego lasu, nie licząc wszędobylskich zrębów, wciąż można obserwować niezmącony od lat cykl życia i śmierci z dala od polityki i kulejącej gospodarki. Zwierzęta rodzą się, żyją dając kolejne życia i umierają. Wszystko w niezmiennym od lat rytmie, oparte o tysiącletnie celebracje odwołujące się do instynktu przetrwania. Zarówno przetrwania w rozumieniu osobniczym jak i gatunku.
Często się nad tym zastanawiam jak bardzo zazdroszczę zwierzętom myślenia alfa. Nie widzą wielu rzeczy i z wielu nie zdają sobie sprawy. Mają szczęście wielu kwestii nie przeżywać po prostu. My, gatunek obdarzony inteligencją, wrażliwością, empatią, świadomością, skazani jesteśmy na miliard mniejszych i większych lęków. Czas spędzony w lesie, jest naturalnym buforem dla tych "gorszych" emocji. Puszcza jest bezcenną dawką "czystych" przeżyć, pozytywnych obserwacji, których poza przyrodą i oczywiście rodziną, już prawie nie ma. W przeciwieństwie do świata, który stworzyliśmy, las nie zwariował. Nie gromadzi więcej i więcej, nie pogorszyły się relacje między gatunkami ani tym bardziej w obrębie poszczególnych gatunków. Gatunek CZŁOWIEK tego o sobie powiedzieć nie może. W naturze pod wieloma względami wszystko pozostało tak jak było milion lat temu. Jeleń tak samo ucieka od wilka, pisklaki są tak samo zagrożone wiewiórką czy wroną, drzewa identycznie walczą między sobą o światło. Nie ma progresu tych relacji, bo nie ma w przyrodzie zachłanności, gromadzenia ponad miarę. Jest tylko wola przeżycia bazująca czy odwołująca się do fundamentalnych zasad. My niestety jako gatunek obciążony pazernością, będziemy na wieki skazani na cykle, w których w szczycie pazerności na zmianę będziemy cieszyli się z trzeciego telewizora i drugiego samochodu  lub po prostu kromką chleba po kolejnym wewnątrzgatunkowym konflikcie. Narasta we mnie przekonanie, że to wszystko z czego jesteśmy tacy dumni - intelekt, umiejętność mowy, technologia, tzw, cywilizacja ... że to wszystko jest za przeproszeniem gówno warte. Podporządkowaliśmy wszystko korzyściom jednostek. Jakie to beznadziejne. Przepraszam Was, że mi się nieco zebrało, ale nie jest tak, że nie widzę świata po za lasem.
Póki co, zapraszam na relaksacyjny spacer, na chwilę oddechu, na zregenerowanie się poprzez kontakt z tą częścią naszej rzeczywistości, która ocaliła jakkolwiek rozumianą normalność ... prawdę.
Poniżej kilka ujęć objawów tej normalności, czyli scen z życia puszczy, narodzin, życia i śladów odchodzenia.

 ząb czasu ...