Mała rzecz, a cieszy!

Małe rzeczy.

Codzienność nie zawsze głaszcze,
mimo to warto umieć się cieszyć,
choć po drodze co krok są chaszcze,
dostrzegajmy też małe rzeczy.

Nie zawsze wielkiej tajemnicy lico
stanie przed naszym obliczem, 
wtedy warto pochylić się cicho
nad ważką, wiewiórką czy ... niczem.
KLM

W komentarzach poprzedniej Leśnej Opowieści,  znalazły się dwie piękne formy pisane wierszem.
Ponieważ raz na jakiś czas ale za to od bardzo dawna, popełniam coś w stylu myśli wierszowanej, postanowiłem dzisiejszą opowieść ozdobić taką krótką, acz odwołująca się do zdjęć, formą napisaną specjalnie na ten użytek.
Tydzień temu, gdy fotografowałem ptaszki nad babrzyskiem, odwiedziła mnie stara znajoma - wiewiórka. Skacząc z gałązki na gałązkę, zatrzymała się po raz kolejny metr nad moją głową.
Przyglądała się, oceniała i zbiegła na najniższą gałązkę drzewa, które było bardzo blisko.

W zacienionej świerkowej drągowinie, mimo półmroku, zauważyłem błysk w jej bystrych oczkach. To młody osobnik. Lubię fotografować wiewiórki leśne. Ich umiejętność przemieszczania się w trzech mediach: drzewa, ziemia, powietrze, czynią je jednymi z bardziej wolnych i niezależnych stworzeń lasu.

Trzymała w łapkach jakiś kawałek kory czy patyka. Rozglądała się i w zasadzie byłem przygotowany na zakończenie spotkania. Otrzymałem już sporo satysfakcji. Nie mogłem się spodziewać, że nabierze do mnie aż takiego zaufania i zrobi to co za chwilę nastąpiło!
Chyba uznała, że jestem niegroźną bryłą ... czegoś :) i zbiegła na ziemię. Podeszła do lustra zaglonionej kałuży babrzyska i ... piła!
To bardzo ważki moment w żuciu zwierząt. Rude maleństwo musiało opuścić bezpieczną plątaninę gałęzi, zejść po stromym zboczu nad lustro wody, pochylić głowę ograniczając postrzeganie i szybkość reakcji na ewentualne zagrożenie.

Nie wyobrażacie sobie jak bardzo cieszyłem się tą obserwacją i zaufaniem jakim obdarowało mnie otoczenie. To był mały-wielki prezent.
Postanowiłem tym kilku zdjęciom poświęcić odrębny wpis.