Łania ma teraz inne sprawy na głowie.

Pierwszym minutom leśnej wyprawy, towarzyszą największe emocje i nadzieje.
Las pogrążony w oparach, pozbawiony światła rozbrzmiewa o tej porze porykiwaniami byków.
Samo słuchanie tych dźwięków jest nagrodą.
Tym razem postanowiłem podejść byka, którego lokalizacja wydała mi się oczywista.
Wydawał piękny, tubalnie niski głos, dobitnie świadczący o jego wieku. Ryczał w miejscu, w którym rok temu fotografowałem osiemnastaka. Budziło to pewne nadzieje.
Tak na marginesie, to osobom, które biorą udział w organizowanych przeze mnie wyprawach "rykowiskowych" demonstruję i wyjaśniam większość odgłosów wydawanych przez jelenie, nie tylko przez byki. Szczegółowo przybliżam zwyczaje godowe jeleni, celebracje, zachowania, zarówno łań jak i byków. To pozwala później samodzielnie słuchać tego osobliwego teatru dźwięków ze zrozumieniem i większą satysfakcją.


Po drodze mijały mnie ciemne i nieostre o tej porze dnia, sylwetki dzików.

Ofuknąwszy mnie, znikały w grabowej gęstwinie, która z każdą sekundą odzyskiwała, utraconą na czas nocy, teksturę i barwę.

Kilkaset metrów dalej nasze drogi przecięły się raz jeszcze. Szczęśliwie dla mnie w interesującym miejscu.

Okazało się, że las z mojej prawej strony cały czas mnie obserwował! Z najwyższym trudem wyłuskałem zarys sylwetki osobnika ukrytego w ciemnym gąszczu. Moja obecność wyjątkowo nie przypadła mu do gustu. Przez dłuższą chwilę szedł równolegle do mnie, fukając bez przerwy i wciągając powietrze w szczególnie głośny sposób.

Te trzy żółte plamki w drugim planie, to pierwsze promienie słońca, które dostały się do podszytu pokonując szczelne korony starych dębów, jesionów i grabów.

Lisior szedł prosto na mnie, niestety dzień wcześniej pobrałem kiełbę smażoną na cebulce, popitą zimnym piwem w doborowym zresztą towarzystwie, a to raczej nie pomagało mi w ukryciu człowieczego zapachu ;) Na szczęście szedł jedną z moich bardziej ulubionych, zarośniętych leśnych dróżek o bardzo nikłej częstotliwości odwiedzania. Byłem już bardzo blisko poszukiwanego byka. Słyszałem go z odległości maksymalnie czterdziestu metrów. Grał przepięknie. Las trząsł się i liście drżały na drzewach.  Niestety dla mnie, a może i stety, nie udało mi się go zobaczyć. Niestety, bo nie mogę go Wam pokazać, a stety, bo pozostał niespłoszony i dziś, jutro, może pojutrze uda mi się go podejść.
W każdym bądź razie próbę podejmę, niedosyt pozostał :)

Kiedy słońce przypomniało sobie o swojej dziennej misji i skwapliwie ją wypełniało, opary podniosły się zdobiąc las w sposób wyjątkowy. Tu i ówdzie podnosiły się mgliste kłęby nadmiernie zgromadzonej wilgoci.
Na szczęście w takim właśnie momencie, spotkałem te dwa błąkające się samotnie cielaki. O tej porze roku, gdy o względy ich matki tłuką się najpiękniejsze byki kniei, muszą jakoś sobie poradzić same. Ona ma inne sprawy na głowie ;)