stary cwaniak!

Historia TEGO byka zaczęła się trzy tygodnie temu. To jeden z tych przypadków, który jest karmą i katalizatorem takiej pasji. Cel, którego nie daje się osiągnąć. Wszystkie starania spełzają na niczym, więc do głosu dochodzi syndrom zakazanego jabłka. Nie mogę, czyli coraz bardziej chcę.

Gdy usłyszałem go pierwszy raz, pojawiła się myśl, która była najoczywistszą frazą, jaka mogła zrodzić się w mojej głowie - "muszę Cię mieć!"
W okresie trzech tygodni ten koleżka niesamowicie nabił mi licznik kilometrów.
W tym czasie zrobiłem wiele zdjęć innym bykom, a ten w niewytłumaczalny sposób schodził mi z drogi.
Naprawdę nie mogłem pojąć jak to możliwe, żeby przy tylu staraniach nie móc go chociaż zobaczyć.
Jakby wiedział z której strony nadchodzę. Doszło do takiej paranoi, że zacząłem podejrzewać, że bawi się ze mną w kotka i myszkę. Zgadaliśmy się z kumplem, że również niejednokrotnie i również bezowocnie chodził za nim. Miarka ostatecznie się przebrała.

Tego dnia usłyszałem go z odległości około 800 metrów. Wiedziałem gdzie stoi i wiedziałem, że z tytułu ukształtowania terenu, moje szanse będą niewielkie. Niecka przerzedzonego lasu otoczona wysokimi grabami i świerkami. Ja będę nadchodził z góry, czyli ewentualne zdjęcia i tak będą z "kulawą perspektywą". Będę się musiał tłumaczyć, że nie robiłem ich z ambony. :)

W niepojęty sposób, gdy tylko go ujrzałem, odszedł w chaszcze. Co jest!?! Skąd wiedział, że się zbliżam. Konsekwentnie opuszczał zapadlisko i wspiął się nieco wyżej.
Zawabiłem głosem młodego byka, licząc na jego irytację. Zatrzymał się. Ufff ...

Wtedy powstało jedyne zdjęcie, które jeszcze bardziej mnie nakręciło, by kiedyś się z Nim ostatecznie "rozprawić".

Jeżeli ma kompletne poroże, czyli schodząc od widocznej korony w stronę głowy, będzie opierak, wykształcony nadoczniak i oczniak, to może być szestnastakiem. Niestety mogę tylko gdybać, więc apetyt rośnie :)

Na szczęście zrozumiałem przynajmniej na czym polega Jego przebiegłość.
W Jego chmarze jest niezwykle doświadczona licówka, czyli łania prowadząca.
Wie jak chronić swojego Pana. Tak sprytnie porozstawiała inne łanie, że ten byk ryczy otoczony wianuszkiem czujnych strażniczek. Stąd tyle nieudanych prób podejścia.
Tym razem dostrzegłem kilka z nich poukrywanych tu i ówdzie. Co za strategia!

Oto jedna z nich.

Z taką ochroną, nikt nie zbliży się nawet w Jego okolice, co dopiero do Niego!!!

Gdy podchodziłem do Niego, usłyszałem trzask łamanej gałązki w młodniku. Tam zawsze były dziki i tym sobie to wytłumaczyłem ignorując nieco ten dźwięk. Po chwili okazało się, że to jedna ze strażniczek. Gdy ją zauważyłem, było już za późno. Stado odebrało sygnał ostrzegawczy.
Jeszcze się nie bały, ale już były wystarczająco czujne, by unieruchomić mnie w miejscu.

Oceniłem obrany przez licówkę kurs, postanowiłem je okrążyć i przeciąć im drogę licząc na kolejne spotkanie. W gruncie rzeczy bardziej niż na zdjęciach, zależało mi na ostatecznej ocenie byka - chciałem Go ujrzeć w pełnej krasie.
Ten pomysł kosztował mnie 6 kilometrów okrążenia. Bezowocnego! Po raz kolejny klapa. Mokry jak szczur wyścigowy postanowiłem odpocząć na skraju polany.

Okazało się, że dojście do granicy polanki nie będzie łatwe.

 Tu też była strażniczka. Znacznie mniejsza, ale z pewnością nie mniej czujna :)

 Dopiero gdy się zbliżyłem, okazało się, że nie jest sama :)

 Koziołek był czujny.

 Nie odskoczył daleko i jak widać, nie wiedział czego się przestraszył, bo już po chwili głowę miał zaprzątnięta czym innym, co mam nadzieję widać po jego minie :)))

Usiadłem pod świerkiem, odłożyłem aparat i przyglądałem się polującemu w oddali lisowi.

Z marazmu, no może nie z marazmu, a bardziej z błogiego rozleniwienia, wyrwał mnie widok łani tnącej polankę.

I o ile ona wyskoczyła na granicy słońca i cienia, to goniący ją byk, oczywiście musiał już iść kryjąc się skutecznie w cienistej części.

 Już tylko dla formalności dodam, że szły dokładnie w stronę drzewa, pod którym regularnie zasiadywałem. Tym razem usiadłem z drugiej strony ... standard - dlaczego mnie to nie dziwi?!? :)

Tego zdjęcia normalnie bym nie pokazał, rozsądne "wydłubanie ich" z tej odległości, w cienistej części polany jest trudne. Ale ponieważ chwilę wcześniej kozioł szedł za sarną, oblizując się na jej widok i ten byczek robi dokładnie tak samo, musiałem to pokazać mimo krytycznie słabej jakości. :)

 Zniknęli w ścianie lasu i tyle je widziałem.

Wracałem z mieszanymi uczuciami, pełen niedosytów ale jednocześnie z nieco (połowicznie) zaspokojoną ciekawością dotyczącą pierwszego Jegomościa.
Ta pasja nie może się skończyć ponieważ las bardzo dba o niedopowiedzenia, o dawkowanie i pilnuje swoich tajemnic na tyle skutecznie, że człowiek wracając już się zastanawia co ujrzy następnym razem ;)