Jej portret.

Kumpel (całkiem serdeczny zresztą), no dobra, niejaki Marcin N. znany jako Warmiński, podesłał mi filmik p.t. "Kto mi ukradł ser?" lub może ... "Kto ukradł mój ser?".
Film z gruntu szkoleniowy z tzw. morałem. Morał mniej więcej taki, że korzyści czekają na tego, kto oczekując sukcesu, potrafi  opuścić swoją strefę komfortu.
Moją strefą komfortu był pewien spory obszar Puszczy, w którym zawsze coś się działo. Niemal nie było wyjścia bez jakiejś ciekawej obserwacji. Oczywiście to, co uznajemy za ciekawe, jest wypadkową otoczenia i naszej kreatywności. To nie musi być za każdym razem jelonek bawiący się z warchlakami! To może być mucha wplątana w pajęczynę, ciekawy liść lub zardzewiałe wiadro! :)
Nie mniej jednak, od trzech tygodni, próba zrobienia czegoś interesującego z jakkolwiek rozumianym ssakiem, była na tym obszarze niczym orka na ugorze. Las przeczesały wilki, zwierzyna przepłoszona skutecznie.
Po rozmowie z leśniczym tego obszaru i za Jego namową, opuściłem strefę komfortu i poszedłem w nieznane, czyli obszar, który mi wskazał.  Dziękuję Panu Leśniczemu!
Jest niezwykle serdeczny i życzliwy. Imienia i leśnictwa jednak nie podam, po co Mu problemy z tytułu "kumplowania się" z ekoterrorystą! Przecież inaczej nikt nie postrzega ludzi kochających i fotografujących przyrodę.

Nieznane okazało się niezwykle atrakcyjne. Do tego dochodzi uzależniająca ciekawość tego, co wydarzy się za zakrętem, za drzewem, za wąwozem. Odkrywanie!
To był taki dzień - odkrywczy!

Zaczął się ciekawym wschodem.

To z pewnością najczęściej fotografowana przeze mnie brzoza. Jest po drodze, cóż poradzę :)

Nowe tereny mają to do siebie, że często zdarza się wejść w "ślepą uliczkę".
I wlazłem!
Nie dało się ominąć gospodarstw. Musiałem zawracać.  Korzyść jedynie taka, że spotkałem sarnę z koźlętami. Praktycznie w półmroku, co już zapewne nikogo nie dziwi. :)

Koźlę ma bardzo chore oko, co widać na jednym ze zdjęć. Zapytany specjalista lek. wet. stwierdził, że to pourazowe zwłóknienie rogówki. Szkoda mi go, (koźlęcia, nie specjalisty ;) ) ale wierzę, że da sobie radę.

Przemieściłem się samochodem i kilka kilometrów dalej wszedłem we wspomniane nieznane.

Las porasta tu tereny o sporej różnicy wzniesień. W takim pagórkowatym terenie każdy kilometr ma inny wymiar jeżeli chodzi o wysiłek. Przyznać jednak trzeba, że zwierzęta to lubią.

Z daleka zauważyłem łanie z cielakami idące w moją stronę. Wiatr wybitnie mi nie sprzyjał, więc wiedziałem, że spotkanie potrwa bardzo krótko. Było ciemnawo, aparat przy ISO 1000 wskazał 1/40 sekundy. Musiałem się mocno ustabilizować, tym bardziej, że z tytułu ukształtwania terenu, nie mogłem np. klęknąć.
Pani mama wyszła wprost na mnie. Miałem jedną szansę na wykonanie zdjęcia.
Łanie, które znalazły się w tej odległości od człowieka, nie pozują zbyt długo :))

Wszystko się udało. Zdjęcie, jak na tak długie otwarcie migawki, nawet ostre. Ale nie sądzę, że strona techniczna jest tu najważniejsza. Mnie satysfakcjonuje to, co dzieje się w planach zdjęcia oraz oczywiście wspomnienie bliskiego spotkania.

 Pyszności! Tym razem nie wybrałem się jednak na grzyby.

Gdy patrzę na drzewa porośnięte ... porostami :) nie mogę oprzeć się porównaniu ze skórą starych waleni. One też są pełne ukwiałów i glonów.

W pewnym momencie usłyszałem groźne fuknięcie!
Piękna, ogromna locha przemknęła tuż przede mną. W 50-60 letniej części lasu panował półmrok, który skutecznie opóźnił pracę autofokusa.
Żeby było jasne, na zdjęciu poniżej jest ta locha. Kto dostrzega jej niezbyt wielki fragment, ten zuch! :)))

 Jak widać powyżej, nie była sama :)

 Las pożegnał mnie przepiękną sceną. Zawsze naiwnie wyobrażam sobie, że gdy zwierzę tak na mnie patrzy, to uczy się, że nie stanowię zagrożenia i następnym razem nie ucieknie. Głupie to, ale kto mi zabroni tak myśleć?!? :)

Warmia w drodze powrotnej.
Nawet nie przypuszczałem, że za godzinę niebo będzie bezchmurne i dzień zamieni się w słoneczny.