Byliśmy tam razem ... wiem.

Takie się bezmyślne włóczenie się po lesie ...

Takie się bezmyślne włóczenie się po lesie się ...

Takie się bezmyślne włóczenie się po lesie się wydaje być najpiękniejszą chwilą.

Powolne, całkowicie niespieszne "iście" z się rozglądaniem powoduje, że człowiek zapada w jakiś letarg. Ten dziwny stan umysłu powoduje, że po powrocie do domu nie do końca umiałbym powiedzieć o czym w lesie myślałem i czy w ogóle o czymś. Tego dnia było nieco inaczej.

Dzień zaczął się od subtelnego różowego zafarbu i nie mogło być tym razem mowy w żadnym złotym kwadransie. Zjawisko trwało najwyżej dwie, trzy minuty.

Ten swoisty "budyń malinowy" rozlał się na moment i po chwili zniknął. Dobre budynie tak właśnie mają ;)

 Pierwsza powitała mnie wiewiórka. I nie żadna tam Baśka! Baśki hasają w parkach, a to jest klasyczna Dzika Ziuta ... no! ;) Dzika Ziuta pokazała siekacze z miną, której najbliżej było do pogardy. Pomyślałem, OK - ja też Cię lubię! i poszedłem dalej.

 Zajrzałem do dziczego matecznika, a tam zamiast dzików, zastałem śpiącego pod świerczkiem koziołka. Wystrzelił jak wystrzelony z procy pokonując w eleganckich susach maleńką polankę.

Strażnik lasu! Ileż dumy w tej postawie :)

Mój aparat jak zwykle wie lepiej co jest istotne w zdjęciu!!! Że też cholera jasna najczęściej wybiera trawę! To jego botaniczne zacięcie kiedyś mnie wykończy!

Jeleni była spora chmara. Kilkanaście osobników. Tego szpicaka podszedłem raz jeszcze, dwa kilometry lazłem za nim pokonując drągowiny i młodniki! Przedzierałem się przez mokre chaszcze by ostatecznie dojść go w starym lesie.

Uwiecznienie tej miny było warte wysiłku :))))
Całe szczęście nie jest to reakcja na mnie! ;)

 Brakowało mi w tym roku zdjęć w trakcie wycierania scypułu/scypuły, więc rychło w czas, jak powiadają, ale mam :))) Śmieję się, bo nie dość, że późno, to jeszcze na ... "niedobyku" :)

Las w dniu Święta Zmarłych był piękny, klimatyczny, matowo-kolorowy z konieczną odrobiną tajemniczości.

W drodze powrotnej moją uwagę zwróciły muchomory czerwone. Ten młodzieńczy tercet wyglądał bajecznie. Postanowiłem sfotografować je z obu stron.  Teraz już nie będą mogły zanucić ...

"... rzeczywiście tak jak księżyc, ludzie znają nas tylko z jednej, jesiennej strony ..." ;)

Wielu niestety już nieobecnych, chętnie zabrałbym do tego lasu i pokazał go swoimi oczyma ...
Tym razem wiem o czym, o kim myślałem będąc w lesie. Tę wyprawę dedykowałem Wszystkim bliskim, którzy odeszli. Szczególnie Ojcu, dzięki któremu pokochałem lasy i przyrodę. Tego dnia byliśmy tam razem ... wiem.

p.s.
Blog "Leśne Opowieści" przekroczył właśnie 150 000 odsłon!!! To dzięki Wam Kochani - SERDECZNIE DZIĘKUJĘ! ;)