kozioł, dzik i takie tam ...

Siedzę i nie wiem, a chciałbym wiedzieć. Bardzo chciałbym wiedzieć, o czym napiszę, a prawie nigdy tego nie wiem. Nie chcę żeby powstała zwykła relacja z wyjścia w teren ... skręciłem, widziałem, usiadłem, wstałem ... .
Kiedyś niezapomniany Grzegorz C. nie wiedząc o czym ma być "piosnka", napisał prawdę, czyli jak jest - "ta piosenka jest pisana dla pieniędzy" itd. Ja nie prowadzę bloga dla pieniędzy, do lasu też dla nich nie chodzę. Raczej wręcz odwrotnie. Nawet jakkolwiek płatne audycje radiowe nie zwracały kosztów paliwa, o sprzęcie nie wspomnę.
Więc po co?
Po co nam w ogóle pasja?
Dlaczego robimy coś więcej niż zarabianie, papu, sen, sex i powiedzmy wydalanie?
Tak wielu ludzi nie opuszcza sfery tych podstawowych czynności. Trudno powiedzieć co rodzi potrzebę rozwijania zainteresowań, ciekawości świata, drugiego człowieka ... przyrody.
Nie wchodząc w czyjeś buty, np. socjologa czy psychologa, którym nie jestem, mogę postarać się powiedzieć za siebie.
Myślę sobie czasami, że to chodzenie po lesie mnie po prostu relaksuje. Banał? Tak, oczywiście banał!
Od dziecka interesuję się przyrodą i takież skończyłem liceum o profilu biologiczno-chemicznym i studia również związane ze zwierzętami. Kolejny banał.
Jestem też przekonany, że oddaję tą pasją hołd nieżyjącemu Ojcu, który nauczył mnie miłości do przyrody. Tak, z pewnością to ważny, mniej banalny i osobisty aspekt.
Ale też jest w tej mojej bliskości przyrody, jakieś poszukiwanie prawdy, siebie, próba tak trudnego dziś postawienia stopy na ziemi. Taki wysiłek wkładany w utrzymywanie się z daleka od tempa życia, coraz głupszego świata, indoktrynacji w mediach i lansu pustych czasów,
Nie ma jednego argumentu. Jest typowo ludzki tygiel potrzeb. Nawet nie oczekiwań. Niczego od lasu nie oczekuję. No może, żeby przyjął mnie jak swojego choć to nieziszczalne marzenie. W lesie mój ludzki zapach sieje strach! Uzasadniony i potwierdzony milionami złych doświadczeń. Boi się nas KAŻDE stworzenie. Zwierzęta i rośliny się boją. Ubolewam. Bardzo często przekonuję się, że może jestem w lesie, by przekonać zwierzęta, że człowiek nie musi być zagrożeniem ... wiem, naiwne. Dziecinada.
Zaraz potem żałuję tego i mówię do sarny czy jelenia - bój się, uciekaj, tak będzie dla ciebie lepiej. Zdarzało mi się przepraszać ścięte drzewa. Tak, głupie, wiadomo, surowiec odnawialny! Wiecie co? Wszystko potrafimy sobie wytłumaczyć ... a przecież my też jesteśmy odnawialni! Upsss ... zgrzytnęło, prawda? Wiadomo, stosujemy do siebie inną miarę. Ech ...

No dobra, zebrało mi się na jakieś pseudofilozofowanie - sory. :)
Pocieszmy zatem oko przyrodą, która niezłomnie daje nam to co najpiękniejsze - jak bity pies pijaka, którego i tak zawsze wita uśmiechem ...

I gdy fotografowałem tego bezparostkowego kozła, kątem oka zauważyłem, że górą pędzi dzik!

Załapał się:) Jest w lewym górnym rogu :)))

Po chwili pojawiła się i Pani Sarna!

Za sarną dumnie kroczył młody koziołek ale też już po zrzucie.

I na koniec jeszcze jedna sarna.

Każda chwila spędzona w otoczeniu przyrody jest bezcenna z punktu widzenia człowieka, który szuka definicji samego siebie i siebie jako człowieka, szuka dobra, pokory, miłości.