Los mi sprzyjnął.

Tak właśnie, sprzyjnął, no bo jak to inaczej powiedzieć? Nie mogę powiedzieć, że mi sprzyjał, bo to byłaby sugestia, że on sprzyjał mi ciągle, że to trwało czas jakiś, a on mi sprzyjnął raz, w jednej chwili to zrobił. On, ten los.
Łaziłem cały dzień po tym "skrzypiszonie" czyli zmrożonym śniegu, a łażenie to nie miało większego sensu.
Każdy krok zdawał się być słyszalnym w okolicznych gminach, o zwierzętach nie wspomnę.
Podchód to ostatnia rzecz jaką powinienem był dziś robić. Niestety zasiadka przy piętnastu ujemnych stopniach również nie wydawała się szczęśliwym wyborem. Rano, gdy opuszczałem pielesze domowe, termometr wskazywał osiemnaście poniżej kreski.
Zastanawiałem się czym zawiniłem ale prawda jest taka, że uwielbiam mroźne zimowe dni.

Po kilkunastu kilometrach miałem dość. Ani jednej obserwacji. Nic. Kaszana.
Wyjątkowo dobry dzień na zorganizowanie konkursu p.t. "kto chodzi głośniej".

Na szczęście nadszedł moment, w którym los mi sprzyjnął. Szkoda może, że po pięciu godzinach łażenia, gdy mój bufor termiczny przestał funkcjonować. Z kalorii pobranych przed wyjściem, pozostał jedynie ujemny bilans. Z bardzo daleka zauważyłem łanię, która wystawiła głowę w stronę szerokiej przesieki. Ruszyłem i to była dobra decyzja. Nie była sama.

Na granicy lasu i przesieki znalazł się przeuroczy szpicak. Sprzyjnięcie losu polegało głównie na tym, że w ten praktycznie bezwietrzny dzień, akurat teraz, na moment podejścia, zerwał się podmuch wiatru. To wystarczyło by jelenie nie usłyszały trzasków deptanego śniegu gdy się zbliżałem.


Po chwili pojawiały się też łanie.

To chyba rodzeństwo i jednak jakaś sprzeczka. Byczek nerwowo przerzucił głowę na drugą stronę, siostra ... no sami widzicie :)

 Z girlandami lodu pod brodą :)))

Licówka postanowiła obejść mnie z drugiej strony by lepiej mi się przyjrzeć.

 Inna łania wzięła mnie na celownik i taksowała z innego punktu widzenia :)

Młody z taką obstawą mógł czuć się bezpiecznie co wyraźnie malowało się na jego twarzy.

A jak zakończyła się akcja z rozpoznaniem mnie jako źródła niepokoju, najlepiej widać na tym filmie. Zawsze chciałem nagrać szczekającą łanię i tym razem mi się udało! Myślę, że ten filmik warto zobaczyć:

FILM: https://youtu.be/wU97z6JMvnw

Sesja trwała około 40 minut, które spędziłem klęcząc na jednym kolanie. Gdy wstałem, zrozumiałem jak ciężką czynnością może być chodzenie. Niemal zamarzłem. Ale ten szpicak i obserwacje były tego warte.


W drodze powrotnej zauważyłem świeże tropy łosia. Ponieważ dokładnie w tym miejscu fotografowałem łosie w zeszłym roku, myślę, że są tu na stałe. Ich tropy robią wrażenie.

W mijanej wsi złapałem jeszcze szaleńczy, wręcz brawurowy przelot mazurków na niskim pułapie.

Oby ostatnia obserwacja, szczególnie nazwa tego uroczego gatunku, nie okazały się zapowiedzią konsekwencji mojego przemarznięcia ;)