Łabędź krzykliwy przez chaszcza!

Nie wiem, no naprawdę nie wiem czy kiedykolwiek była bardziej zniechęcająca pogoda do wyjścia w teren.
No dobra, skoro nie wiem, to nie będę pisał.

Zacznę pisanie raz jeszcze...
... dzisiejsza pogoda w konkursie demotywatorów zajęłaby pierwsze miejsce. Ciemno, wilgotno, chlapno i w ogóle, z czego to w ogóle było chyba najgorsze!
No ale służba jak powiadają, nie drużba, iść trzeba :)
Ba, iść, żeby to o samo iście chodziło!
Wypadałoby coś jeszcze "chycić" szkiełkiem, tym bardziej, że od tygodnia nie byłem w lesie.
Na szczęście, jak to w życiu bywa, dzień potoczył się lepiej niż się zapowiadał. I do tego podkreślić trzeba, że tak bywa częściej niż w przypadku fotograficznie idealnej pogody.

Warmia była szarobura tego dnia ale darzyła obficie.

Miałem wrażenie, że myszołowy były wszędzie.
Niestety jak to drapole, były bardzo czujne i jak zwykle płochliwe.

Natomiast spotkany lis wręcz odwrotnie. Dał się podejść jak dziecko.

Tak się oddał polowaniu, że nie starczyło mu energii na podzielność uwagi :)

Jednak nic nie trwa wiecznie, moja niewidoczność również :)

Nie dowierzał jak to możliwe, że ktoś taki jak ja mógł podejść tak blisko!

Podniósł łeb jeszcze wyżej by lepiej mi się przyjrzeć. Doprawdy nie wiem co w tym procesie poznawczym zajmowało mu tyle czasu. Byłem od niego kilka metrów i jestem kilkanaście razy większy!

Oczywiście ostatecznie czmychnął.

Jak wspominałem, myszaki wszędzie :)

Na swój sposób było naprawdę ... no może nie tyle pięknie, co interesująco. W takich razach zawsze czuję coś na kształt wdzięczności okresom zlodowacenia. Szczególną wdzięczność zachowuję do lodowców. Nie dość, że pięknie ukształtowały nasz teren, to jeszcze za darmochę przytransportowały najlepszą szwedzką glebę. Ech tam najlepszą ... wszelką :))) Ponieważ znam Szwecję jak żaden inny kraj, zapewniam, że tam chłopcy zostali na gołych skałach. Rachityczne resztki ziemi są u Nich na wagę złota. Potem jeszcze Waregowie najeżdżali nasz prymitywny wtedy kraj (niewiele się zmieniło) i na przestrzeni wieków z każdym najazdem, do Potopu włącznie, uczyli nas wielu rzeczy. Między innymi administracji. To sąsiedztwo nam się udało. Dali glebę, urządzili kraj, niewiele zabrali bo ciągle zgarniali wpiernicz - extra. Ja tam Szwedów lubię! :)

No spójrzcie, czyż nie pięknie nam to lodowiec urządził?

Sarenki spotkałem w okolicy rowu melioracyjnego przecinającego pole.

Poniżej "krótki film o uciekaniu". :)
Niestety z ręki, bez monopoda, dodatkowo pod koniec nogi mi się rozjechały na polnych bruzdach :)))

A po chwili udało mi się w końcu zrobić zdjęcie na które polowałem już od baaardzooo dawna.

Całe szczęście, że jest bezlistna zima. Latem z tego spotkania nic by nie wynikło, a już na pewno nie to zdjęcie :)
I tym krzykliwym akcentem kończę dzisiejszą relację, choć zapewniam, że CDN! ;)