Canis Lupus Galopus!

Jak zauważyliście od jakiegoś czasu nie pojawiałem się w lesie.
Tyle działo się w terenie otwartym, że jakoś mnie nie ciągnęło między drzewa.
Mam nadzieję, że ostatnie opowieści okazały się i dla Was miłą przerwą od drzew i jeleni, a przy okazji udało mi się pokłonić urokom "otwartej" Warmii.
Dziś postanowiłem zajrzeć do lasu, by nie tracić ciągłości obserwacji.
Porobiłem sporo fajnych zdjęć, gdy dotarłem do młodnika, z którego wybiegła łania.
Wydała mi się przepłoszona i o naiwności, uznałem, że to ja coś zrobiłem nie tak.
W zasadzie nie wiedziałem za co, ale w ramach profilaktyki zganiłem się w myślach szpetnie.
Kucnąłem, bo miałem nadzieję, że przebiegną następne.
Po chwili achilles dał mi sygnał, że wypadałoby się wyprostować.
Słucham sygnałów od współpracujących ze mną części ciała, więc wstałem na chwilę.
Odprowadzałem wzrokiem łanię przebiegającą przez porębę, gdy kątem oka zauważyłem ruch!
Obracam się - wilk!
Piękny, masywny basior przeskoczył przez leśną dróżkę w dwóch odbiciach.
Nie mogąc oderwać oczu w ultra miłej emocji, nawet nie próbowałem robić zdjęcia.
Kucnąłem jednak machinalnie i podejrzewając, że nie był sam, czekałem.
Nie minęło więcej niż 5 sekund, wilczyca podążyła tą samą drogą.
Tym razem migawka strzeliła w porę, choć w ostatniej chwili.

I tak odwdzięczył mi się las za odwiedziny. I jak nie wyciągnąć wniosków?

A dzień zacząłem bardzo wcześnie.
Świat był piękny o tej porze. Nie ukrywam, że bawiłem się światem jak chciałem.

 Zarówno przed wschodem.

 Jak i w trakcie jego mocnego, choć chwilowego akcentu.

 No co tu jeszcze pisać ...

 ... skoro miałem co chciałem :)

 Nawet ten wdrapał się na jakąś górę piachu i pozował niestrudzenie.
Tak wyszedł gdy robiłem go na ciemnych tłach.

 A tak, na tle jasnego nieba :)

 Potem, już w lesie, uchwyciłem łanię spomiedzydrzewną.

Później wybiegła ta spłoszona.

Po chwili jej cielak.

A po kolejnych sekundach już wiecie co, bo od tego zacząłem opowieść :)

Taki poranek to ja i owszem ;)