Lochy, jelenie, mokry lis i żuraw - czego chcieć więcej?

Czasami nie da się wszystkiego opowiedzieć za jednym podejściem, tak jak za jednym podejściem nie da się wszystkiego zobaczyć.
Wychodząc z tego amatorsko filozoficznego wniosku, dziś publikuję drugą część obserwacji z dnia, w którym podglądałem jelenie w porannych mgłach (poprzedni wpis).

Najpierw ujrzałem Warmię w mglistym przedświcie.
Widok niemal codziennie mijanego jeziora ujął mnie i sprowokował do zatrzymania samochodu.
Muszę podkreślić, że gdy jadę do lasu, w oczywisty sposób chcę jak najszybciej być w lesie i decyzja o zatrzymaniu samochodu w celu zrobienia jakiegoś pretensjonalnego zdjęcia, np. wschodu słońca nad jeziorem, nie należy ani do oczywistych, ani tym bardziej do częstych.
Zatrzymałem się i robiąc to zdjęcie jeszcze nie byłem przekonany, że to dobra decyzja.
Teraz jestem :)

To w końcu moja mała Ojczyzna i dzięki temu zdjęciu, mam okazję pokazać ją w klimatycznej odsłonie. W minionych dawno czasach, gdy jako młody chłopak łowiłem ryby, znalezienie się nad wodą w takiej okoliczności przyrody było naprawdę czymś! Dziś, jako fotograf, taką Warmię muszę wykradać spomiędzy słupów energetycznych, suburbanizacyjnych zabudowań, wyplątywać spomiędzy dróg i infrastruktur z taką samą precyzją z jaką wydłubuję śródleśne polanki spomiędzy wszechobecnych ambon.

 To bardzo krótki moment, w którym można zrobić zdjęcie tarczy słonecznej nie uszkadzając matrycy.
Ogólnie i tak nie polecam.

 Mimo wszystko trudno było się oprzeć. Szczęśliwie mglista blenda spełniła dwa zadania; chroniła czułą matrycę aparatu i ozdobiła zdjęcie miękkościami.

 Chwilę później, dosłownie kilka minut, udało mi się zrobić to zdjęcie. Ciekawski młodzieniaszek pozwolił się sfotografować ze szczególnego bliska. Mokry od rosy wydał mi się wyjątkowo piękny w tym zamyśleniu nad moją obecnością w jego świecie. Zdawał się rozważać pewien dylemat  - ... przełknę to monstrum ... nie przełknę?

Wilgoć wdarła się do lasu choć jeszcze nie w jesiennych ilościach.
Pajęczyna zaświeciła za to niczym znak drogowy.

 Kto próbował podejść żurawia w lesie, ten wie - misja skazana na niepowodzenie.
Tym razem miałem sporo szczęścia. Ukształtowanie terenu spowodowało, że dostrzegł mnie w ostatniej chwili. Na tyle późno, że zdążyłem go dorwać jeszcze stojącego.

A po sekundzie ... wiadomo :)


Chwilę wcześniej niekończący się korowód jeleni idących w świerkowym tunelu.
Nie ma sensu pokazywać każdego osobnika z osobna.  Szły i szły ...
Oto wybranych kilka zdjęć :)

 Klasyczny dylemat - wchodzić - nie wchodzić?

 Łania nie miała takich wątpliwości :)

Muśnięty słońcem :)


Gdy wracałem, słońce było już wysoko.
Ujrzałem zadek lochy tak ogromnej, że przysięgam przeszło mi przez myśl czy to nie krowa!
Niestety odległość była spora.

 Bezskutecznie próbowałem ją podejść.
Stado było spore i rozproszone, starając się ich nie spłoszyć, nie mogłem wejść w ten gęsty podszyt.

 Ta niewiele mniejsza obserwowała mnie, a w zasadzie wywąchiwała już ze sporej odległości.
Co chwila z zielska dobiegały mnie oznaki ich niezadowolenia. Głośno wydychane powietrze informowało mnie gdzie są pochowane ale i tak nie mogłem z tą wiedzą nic zrobić.

 Zobaczcie jak się ustawiła! Filowała na mnie przez szczelinę między drzewami. Cwaniara!
Filowała w przypadku wzroku dzików to może nadużycie ale robiła to! :)

Minuty mijały na próbach wykonania lepszego zdjęcia.
Nie udało się, ale za to niespodziewanie przeszedł tuż obok mnie ten młodzieniec.

Poszedł na dzienną ostoję. Jak wiadomo nie wchodzę tam. Wiem, że tam są, ale poza przepłoszeniem ich, niczego bym nie osiągnął. Za gęsto na zdjęcia.

Taki to dzień się trafił, a to i tak nie wszystko.
W czwartek pokażę część trzecią. Miłośnicy ornitofauny leśnej będą zadowoleni :)