dziedzictwo miłości ...

Jedynie taki tytuł wydaje mi się odpowiedni dla posta dotyczącego leśnej eskapady jaką zorganizowaliśmy wraz z synem. Paweł jest człowiekiem wielkich pasji, emocji i uczuciowości (ciekawe po kim?). Orbituje w zasadzie w innych rejestrach niż ja, bo w muzyce. Całe szczęście, bo nie zniósłbym wiernej kopii. Młodzi powinni sami odkrywać swoje własne kontynenty. Dla jasności dodam, że nie wyobrażam sobie życia bez muzyki. Tyle na konto gry wstępnej, a teraz "ad rem". To ważne, że mój syn, chociaż na ten dzień, zrezygnował dla mnie ze swojego umiłowania do wielkich miast i wybrał się do świata, którego aż tak dobrze nie zna. Wzruszające, miłe, a z ojcowskiego punktu widzenia, nie do przecenienia. Trafiliśmy na idealną pogodę. Lekko pochmurnie ale ciepło. Delikatny wiaterek. Może nie do końca korzystny jeżeli chodzi o kierunek. Na początku powitała nas wypasająca się na śródleśnej polanie, sarenka. Daleko wprawdzie ale to zawsze miłe, rozpocząć dzień od obserwacji. W kolejnych krokach postanowiłem zaprezentować Pawłowi moją czatownię ukrytą pod świerkiem. Sądzę, że zrobiła na Nim wrażenie. Siedzieliśmy krótko, bo dopóki siedzę tam sam, to odpowiadam jedynie za swoje kleszcze. Tym razem było inaczej. Nie chciałem narażać syna, mimo iż solidnie Go zabezpieczyłem. Zasiadka trwała zbyt krótko, by dały się zwieść ponadprzeciętnie inteligentne kruki. Ale usiadła sójka, a mi udało się uchwycić ją w ciekawej fazie lotu. Chodziło mi raczej o zapoznanie Go z "klimatem" jaki towarzyszy zasiadce. Po opuszczeniu kryjówki zobaczyliśmy krążącą nad nami kanię rudą. (krążącą - ciekawy wyraz - 3 x "ą")  Co za strata pomyślałem. Kto wie, kto wie, może usiadłaby na zanęcie. Dla formalności wykonałem zdjęcie, mimo tego, że była stosunkowo daleko. Kolejny etap - samodzielny podchód, który okazał się dla Pawła ogromną przygodą.  "Ustawiłem Go" na zagajnik, co do którego miałem pewność, że sarny tam są. I udało się. Ależ miał przygodę, gdy samodzielnie dotarł do kozła, a ten obszczekał Pawła na czym świat stoi. Takiej irytacji w głosie kozła już dawno nie słyszałem :) Paweł z zagajnika wyszedł pozytywnie rozemocjonowany. Fajnie:)
Jeszcze długo pozostawał pod wrażeniem tego spotkania.
Potem już sprawy potoczyły się nadspodziewanie dobrze. Jeszcze jeden koziołek, sarny, wiewiórka, mysikróliki, sikory czubatki, jeleń w gęstwinie młodnika na pograniczu drągowiny, żurawie, kruki, lis, który podchodził w naszą stronę i to wszystko w aurze rozśpiewanego wiosennie lasu. Na cudowne zakończenie, przebiegła przed nami piękna trójka jeleni. Niestety byk już po zrzucie. W tym momencie było dość ciemno i zdjęcie jest jakie jest, ale to zawsze miły widok - pokazuję. To był świetny dzień o zaskakująco sporej ilości obserwacji jak na poruszanie się we dwójkę. Sam byłem zaskoczony, ale to zasługa Pawła, który ma instynkt łowcy i poruszał się z dużą ostrożnością i wyczuciem. Być może nie powinno to dla mnie być mocno zaskakujące. Las polubił mojego syna, ciekaw jestem, czy On kiedyś polubi las tak jak ja. W zasadzie musiałby go pokochać :) Ostatecznie liczy się poczucie wolności wyrażonej własnymi wyborami i kryteriami. Ja do tego potrzebuję lasu, Paweł może potrzebować zupełnie czegoś innego. Najważniejsze, żeby znalazł ten swój kontynent!

                                       pierwszy samodzielny podchód ... i pierwszy sukces!

W tym momencie obaj mieliśmy już dość. To był dziesiąty kilometr, a do samochodu jeszcze daleko.