wielki świt wielkiej soboty!

Na początek, życzę Wszystkim moim czytelnikom spokojnych, rodzinnych  Świąt, niech Wam się wiedzie - bądźcie zdrowi i szczęśliwi!

Aby zdążyć pomóc przy organizacji świąt, wstałem o 3.20 rano, a w zasadzie w nocy i hajda do lasu.
Pewnie już to raz pisałem, ale kontemplacja świtu w głębokim lesie jest przeżyciem mistycznym, a
gdy trafi się taki mglisty poranek jak dzisiejszy, to w zasadzie nie znam słów mogących opisać towarzyszące mi doznania.
Jest to jakiś rodzaj euforii zmieszanej z ustawicznym odczuwaniem szczęścia i wolności!
Las nagradza sowicie gości, którzy są w nim o tej porze. Jest jednocześnie tajemniczo i pięknie, cichutko i rozśpiewanie zarazem. Pierwsze zdjęcia musiałem robić przy 3000 ISO - jakość słaba:)

 

W takiej mgle niestety zwierzęta widzą znacznie lepiej niż ja i w efekcie widziałem wiele zadków, tyłeczków, grzbietów i tym podobnych części mieszkańców lasu ... w odwrocie.
Rekompensatą były śpiewy ptaków i mistycyzm unoszący się w powietrzu.
Nauczony porażką z pierwszej polany, na kolejną w zasadzie wpłynąłem we mgle nie dotykając gruntu. Absolutnie powolutku i w miarę możliwości w kończynowym bezruchu przemieszczałem się niczym duch. Tym razem to ja pierwszy zauważyłem pasące się we mgle sarny.
Koziołek, co ciekawsze, jest jeszcze w trakcie wycierania scypułu - słabo, ale jednak widać to na zdjęciu, możecie dostrzec nawet krwisty strzęp na parostkach.

Sarenki bardzo mnie zaskoczyły, ponieważ mój bezruch spowodował, że w trakcie przeszukiwania poszycia leśnej polany ... zbliżały się w moja stronę. Ostatecznie pierwsza sarna podeszła niewiarygodnie jak na ten gatunek blisko - 10-12 metrów!

Pokonałem łącznie około 15 kilometrów. Cały czas byłem obserwowany przez kruki, patrolujące las, na zmianę z sójkami.

 

 

W środku lasu można było wypstrykać pamięć karty do zera uwieczniając malarsko snujące się mgły podświetlane słońcem czy wybrane detale, jak choćby pajęczyny - wiem, wiem, klasyka, ale nie mogłem się powstrzymać :)

Po wielu kilometrach dotarłem do pięknie położonej leśniczówki. Ci ludzie są wybrańcami losu.
Takie scenerie i okolice mogły zdarzyć się tylko w filmie, podczas oglądania którego, człowiek zazdrości bohaterom stylu życia.

 

Wokół leśniczówki teren jest absolutnie magiczny. Nie mogę jednak wstawić posta z 40-oma zdjęciami :) Pokazuję dwa wybrane.

 

Wracając spotkałem największą chmarę jeleni jaką widziałem w życiu. Ponad pięćdziesiąt osobników! Było wszystko, łanie, cielęta, gomóły (byki po zrzucie poroża) i młodziaki z porożem.
Nawet nie chodzi o to, rzecz w tym, że w porannym słońcu biegły przez leśne bagno, woda bryzgała im spod racic, widok życiowy, a mój skretyniały, autonomiczny, niezależny i popieprzenie wyzwolony autofokus ustawiał się notorycznie na gałązki krzewów, które dzieliły mnie od stada. Nie muszę mówić, w jakim tempie biegną spłoszone jelenie ... drugie, niezajęte aparatem oko rejestrowało jak kończy się scena życia. Ale ja do nich wrócę i to znacznie szybciej niż reaguje autofokus mojego aparatu! Taka scena się zapewne nie powtórzy, ale nic nie wymaże jej z mojej pamięci. Dla takich chwil i z ich powodu wracamy w teren jak wariaci czekając na podobne sytuacje.
Ale las wynagrodził mi tą niewykorzystaną fotograficznie przygodę. Godzinę później, zaskoczony, fotografowałem mojego ukochanego myszołowa i do tego w jasnej, znacznie rzadszej odmianie. Nie wiem czy to nie jest najjaśniejszy "myszak" jakiego widziałem! Absolutną niespodzianką był fakt, że miał w dziobie upolowanego padalca!

 

 

 Wychodząc z lasu zrobiłem pożegnalne dwie, wiosenne "pocztówki" w pełnym słońcu :)
A na ostatnim kilometrze trasy zdjąłem kłusowniczy wnyk! Typówka - druciana, chamska pętla zastawiona na tzw. przejściu, czyli ścieżce zwierząt. W tym przypadku do wodopoju.