etyka leśnego fotografika ...

Wczorajsza niedziela nie była łatwym dniem. Zmiana frontu atmosferycznego, wyraźny spadek ciśnienia, przelotne opady deszczu i gradu, wywarły wpływ na aktywność ptaków. Nie licząc kruka, za którym to przepadam, a którego dobrych zdjęć stale mi brakuje, zasiadka nie przyniosła powalających efektów.
Cieszyłem się oczywiście i to bardzo, że usiadł kruk, ale czekałem na niego 6 godzin! Myślałem, że kręgosłup będą mi jakimiś urządzeniami prostować albo wrócę do samochodu na czworaka.
Jak zwykle krążyły nade mną myszołowy, ale gdzieżby tam, żeby choć na sekundę usiadły na zanęcie - w życiu! Obserwowały teren czujnie, ponieważ gdy tylko kruk poderwał się do lotu, został zaatakowany przez czatującego myszołowa. Nie zrobiłem zdjęcia - gapa! To wina konstrukcji czatowni, trudno mi zrobić zdjęcia scen rozgrywających się w powietrzu. Muszę to jakoś opracować.

Po 6-ciu godzinach zasiadki miałem dość. Wyruszyłem na klasyczny podchód, w trakcie którego wydarzyła się sytuacja skłaniająca mnie do poruszenia pewnego tematu.

Dzisiejszy zatem post poświęcam etyce fotografii przyrodniczej i ilustruję to zdjęciami.
Niech temu posłużą zdjęcia łani-matki z cudownym cielaczkiem. Jak się domyślacie, taka łania-matka prowadząca młodego jest kwintesencją ostrożności i czujności. To tym samym jeden z najtrudniejszych obiektów do podejścia. Specjalnie pokazuję całą serię zdjęć, byście mogli przeanalizować krok po kroku prawidłowość etycznego podejścia zwierzyny, każdej zwierzyny. Właściwe zachowanie się, w tym przypadku moje, widać po tym, że matka i cielak mimo kontaktu wzrokowego ze mną, nie wpadają w panikę. Po dokładnym przyjrzeniu się mojej sylwetce, odchodzą spokojnie, a nie uciekają w popłochu. To bardzo ważne, by nie płoszyć zwierzyny w trakcie realizacji swojej pasji. Ta łania, nie kojarzy spotkania ze mną ze stresem i lękiem, tym samym odejdzie 30-40 metrów i będzie w dalszym ciągu żerowała. Ważne też jest, jeżeli nie najważniejsze, by nie podchodzić jej po raz kolejny. Otrzymałem już swoją satysfakcję i etyka podpowiada mi, że to wystarczy. Mam to co chciałem. Ustawiczne podchodzenie tego samego zwierzęcia uważam za naganne. To samo dotyczy zasiadki. Jeżeli na zanęcie siądą ptaki, to choćby nie wiem co, musimy cierpliwie czekać, aż najedzone odlecą naturalnie, a nie ze strachu. Nasza pasja, musi wiązać się z kompromisem, któremu na imię szacunek do przyrody i jej reguł. Oczywiście chodzenie po terenie i fotografowanie już jest ingerencją w środowisko, ale nadużyciem byłoby uznanie tego za działania szkodliwe w porównaniu z tzw. gospodarką środowiskową, chemizacją rolnictwa, odpadami przemysłowymi czy jeżdżeniem quadami po lasach, o nieetycznym łowiectwie nawet nie wspominam.

Jestem zwolennikiem:
1. pogłębiania wiedzy przyrodniczej tak aby znać i rozumieć granice przyzwolenia na określone działania - patrz np. ochrona strefowa ptaków drapieżnych czy bociana czarnego.
2. angażowania się w wszelkie działania prośrodowiskowe
3. szerzenia wiedzy i świadomości ekologicznej
4. zachowywania się w lesie z pełną pokorą do faktu, że nie jesteśmy u siebie.
5. pogłębiania wiedzy o fotografowanych gatunkach, by znać również zagrożenia
    dla zwierząt  wynikające z naszego kontaktu z ich przedstawicielami.
6. wykorzystywania zdjęć wyłącznie w celu ukazania piękna przyrody lub wykonywania
    fotografii interwencyjnej służącej przyrodzie.

Nie jestem zwolennikiem: 
1. fotografowania ptaków gniazdujących, piskląt, jaj itp.
2. przeszkadzania ptakom w trakcie budowania gniazd
3. wielokrotnego podchodzenia tego samego zwierzęcia
4. budowania trwałych infrastruktur (czatowni) służących naszej pasji
5. nawoływania się w lesie
6. pozostawiania jakiegokolwiek śladu  naszej obecności (śmieci)
7. szeroko rozumianego naruszania spokoju danego terenu
8. bezkrytycznego nęcenia zwierząt w stopniu, który może zakłócić ich naturalny cykl żywieniowy.
    Zakładanie nęcisk w pobliżu gniazd jest naganne.
9. używania wabików naśladujących odgłosy godowe zwierząt.

To moje "przykazania", ale zainteresowanych odsyłam do konkretnej wiedzy, np: http://www.zpfp.pl/poprzednia/kodeks.htm

Na koniec, żeby nie było wyłącznie na poważnie, kilka reminiscencji z wiosennego deszczu :)

wiosną wszystko jest konkretne - również deszcz 

                 mikrotęcza! w tym przypadku to nie miliony kropel tworzą tęczę, a tęcza jest w jednej kropli :)

Nie ma piękniejszej chwili niż słońce po deszczu w lesie. 

Tego zapachu, gdy podszyt oddaje wilgoć, nie da się opisać!

wiosenny ażur ...