zasiadka czy podchód?

Wczoraj zapowiedziałem na swoim profilu na FB, że przeprowadzę porównanie skuteczności zasiadki względem podchodu. Stanowię jednoosobową próbę, czyli obciążoną ogromnym błędem statystycznym, tym samym statystycznie nieistotną. Tym samym aby zniwelować błąd, postanowiłem regularnie zastanawiać się nad efektywnością jednej i drugiej metody i je porównywać. Jestem dobrym materiałem, bo bezstronnym - obie metody uwielbiam w ten sam sposób, więc nie będę tendencyjny :)
No ale dość tej pseudonaukowej gry wstępnej, bo i tak dziś nic z tego nie wyszło. Wiatr wiał mi w plecy, więc cały podchód został skazany na niepowodzenie. Przynajmniej idąc w tą stronę, czyli zagłębiając się w las. Ale kilka szarych komórek obija się o siebie w mojej mózgoczaszce i okazało się, że jest ich wystarczająca ilość, by zmienić decyzję. Zasiadka! Tak, odszedłem od wstępnych założeń i po godzinie marszu postanowiłem skupić się na tym, na czym natura pozwala się skupić. W pobliżu mojej kryjówki, wypadło mi oczywiście kilka kawałków "indyczyny", ale żeby nie drażnić mojej nowej znajomej "emm", która zarzuciła mi za niski poziom inwestycyjny w zdjęcia, kupiłem nieco droższą :) - emm - żartuję i Cię pozdrawiam serdecznie!
Po dłuższej niestety chwili, bo dopiero po 3 godzinach usiadł pierwszy kruk. W tym samym momencie, lewym uchem, usłyszałem Bielika! Zamarłem z zachwytu. Byłem pewny, że po godzinie, dwóch obserwacji siądzie.
Niestety znacznie wcześniej, bo natychmiast, doszło do dramatycznej bitwy Bielika z krukami!  Z trudem powstrzymywałem się, przed wychyleniem się z kryjówki w celu obejrzenia widowiska. Wiedziałem, że dwa kruki walczą, a kilka innych obserwuje okolicę. Zdradzenie się pozbawiłoby mnie możliwości dalszej zasiadki. Meta byłaby spalona na długo. W efekcie końcowym, choć to może części z Was wyda się dziwne, kruki przegoniły Bielika. Są znacznie szybsze i niezwykle zorganizowane.
No cóż, to jest właśnie przyroda, żaden scenariusz nie jest do przewidzenia.
Po kolejnej godzinie pojawił się lisek, był w trakcie linienia. Wyglądał jak siódme nieszczęście. Próbował dostać się do zanęty, jednak wiatr tak zakręcił, że dostał mnie na nos, jak na tacy. Tyle go widziałem.
Klasycznie, jak zwykle w tym miejscu, podeszły żurawie, które tym razem, ze względu na wyjątkowa ekspozycję, pokazuję ze szczególną przyjemnością. Te zdjęcia nie są kadrowane! Pierwszy raz w życiu byłem tak blisko tych pięknych ptaków. Nie wiem dokładnie, ale to nie było więcej niż 12-15 metrów. Test z kamuflażu zaliczony!
Wracałem po 5 godzinach zasiadki. Krew chyba mi przestała krążyć. Przez pierwsze pół godziny marszu dochodziłem do siebie. Tym razem szedłem pod wiatr. Bardzo korzystnie. Dlatego właśnie lis, mimo tego, że był na otwartym polu, nie zorientował się, że jest bohaterem sesji zdjęciowej.
To samo dotyczy sarenek. Te podszedłem już zupełnie blisko. Sam byłem w szoku, ale w zależności od kierunku, wiatr jest ogromnym sprzymierzeńcem lub niestety wrogiem w trakcie podchodu.
Cieszyłem się widokiem spokojnie wypasających się sarenek. Młodziutki koziołek ostatecznie zauważył mnie, ale odszedł nie będąc do końca pewnym o co chodzi:)
Piękna pogoda, piękny dzień, na koniec którego podchód ostatecznie wyrównał porachunki z zasiadką:)
Zobaczymy jak będzie następnym razem.

Zdjęcia ustawiłem tak, jak kolejno były opisywane.