szpicak o zmroku

Miałem w planie post na inny temat, ale wczoraj opuszczałem las długo po zachodzie słońca i coś mnie podkusiło, by zajrzeć na polankę, na której jeszcze nie byłem. Co widzę ... łania, cielak, pięć sarenek i szpicak! Szpicak, czyli młodociany byk, który nałożył pierwsze poroże. Są to charakterystyczne pojedyncze tyki bez odrostków. Dla porządku powiem, że odrostki kolejno od nasady (możdżeni) idąc ku górze nazywają się: oczniak, nadoczniak, opierak i wyżej u byków koronnych znajduje się korona lub u niekoronnych np. widlica.
To tylko ogólny opis, bo zdarzają się jeszcze nadprogramowe odrostki i różne ich kombinacje. Byk może być regularnie koronny lub nie. W zależności od odżywienia, kondycji i zdrowia nakłada poroże mniej lub bardziej symetrycznie lub wręcz z różnymi zmianami, np. tzw. myłkus. To większy tamat, na inny post:) Ja, jak już kiedyś pisałem, mam szczególną słabość do tych podlotków, do szpicaków. Uwielbiam się im przyglądać, bawi mnie niezmiernie ta mieszanka cielako-byka. Są po prostu jedyne w swoim rodzaju. Wczoraj było zdecydowanie zbyt ciemno na zdjęcia, ale od czego jest dzień następny. Ponieważ natychmiast w mojej głowie zrodził się plan podejścia tego młodzieńca dzień później, czyli dziś - odszedłem najostrożniej jak umiałem, by nie zrażać ich do tego miejsca. Jelenie i sarny, dopóki się nie uprzedzą do danego miejsca, mają w zwyczaju powracać i powtarzać raz obrane nawyki. Dziś po pracy wyskoczyłem natychmiast do lasu, by na polanie być 3 godziny przed zachodem. Chciałem się delikatnie zamaskować i zapachowo "zlać z polaną", by wszystko co żywe przyzwyczaiło się do mnie ... w miarę możliwości. Roztarłem w palcach igliwie sosnowe i syciłem zmysły kojącym zapachem w oczekiwaniu na zachód słońca. W ciągu tego czasu podziwiałem żurawie, kruki, po 30 minutach wyszły na polanę sarenki. Słońce niemiłosiernie grzało świecąc mi prosto w twarz. Decyzję o zasiadce podjąłem w oparciu o kierunek wiatru, bo jeleni i tak spodziewałem się po zachodzie, więc słońce w twarz w trakcie oczekiwania nie miało znaczenia, chociaż było bardzo męczące. Nie wiem czemu założyłem, że obiekt mojej wyprawy pojawi się od strony starego lasu. Fotografowałem właśnie wspomniane sarenki, które pasły się już drugą godzinę, gdy coś kazało mi spojrzeć w lewo, w stronę sosnowego młodnika. Króko mówiąc, niemalże dokładnie w stronę, z której przyszedłem. Nogi rozdygotały mi się z emocji! Jest mój ukochany szpicak. Nie mogłem uwierzyć szczęściu. Najbardziej cenię te spotkania, które są efektem jakiegoś planu, jakiegoś założenia, gdy fotografowany obiekt był założonym celem, a nie przypadkiem. Nieskromnie traktuję to jako komplement w stronę mojego rozumienia lasu. A doceniam tym bardziej, że las najczęściej udziela jednak lekcji pokory :) Podczołgałem się kilka metrów w stronę młodzieńca. Szczęśliwie dla mnie, on też zmierzał w moją stronę. Z każdą minutą byliśmy bliżej siebie. Co za szczęście z tym kierunkiem wiatru. Wszystko mi sprzyjało. Niestety, jak widać po zdjęciach, z chwili na chwilę było coraz ciemniej. Ale ostateczne 20 metrów jakie nas dzieliło na otwartej przestrzeni, było cudowną rekompensatą. Przede mną była stosunkowo gęsta krzaczasta roślinność, więc ostrożnie podniosłem się na nogi. Mogłem sobie na to pozwolić, bo twarz miałem również zamaskowaną. Zdjęcia trzaskałem bez opamiętania. "Młody" ma ich z 300! Z najwyższą radością i satysfakcją pokazuję kilka z nich. Jak widzicie jest w trakcie linienia, czyli wymiany "szatek" z zimowych na letnie. Miłego oglądania. Na koniec 2-3 kadry z okresu oczekiwania na zachód.