kołomyja!

Sam nie wiem co dokładnie oznacza wyraz kołomyja. Interpretuję go trochę jak zamieszanie, nieco jak dezorientację. W zasadzie zaproponowałem taki tytuł, bo gdyby miało się okazać, że obie interpretacje są choć trochę słuszne, to tak właśnie odbieram ostatnie wyjścia do lasu. Tyle się dzieje, że nie wiadomo na czym się skupić ... istna kołomyja! ;)))

Weźmy te dwa podobne do siebie zdjęcia powyżej. Na pierwszym nie ma mgiełek ani słonecznych promieni, ale czuć, że ten las żyje. Wystarczy tylko nieco uważniej się poprzyglądać, a już coś tam pomyka w drugim planie. Bardziej spostrzegawczy z pewnością wyłowią łanine uszy na drugim zdjęciu :)

 Żurawie (i inne ptactwo) pierzą się. Niemal co krok, możemy znaleźć ich "zrzuty".

Jak widać po ubytkach lotek pierwszorzędowych tego bielika, też jest w trakcie "przebieranki".

 Stale coś, gdzieś biegnie, przebiega, truchta i poddreptuje ... (czy to tak się pisze?!? Pani Ewo, na pomoc ... hilfe!)

 ... co ta dama chciała mi dać do zrozumienia, nie wiem, ale chyba nie zasłużyłem na taki gest! ;)

 Jak widać, mama karmiąca pasie się w spokoju. Nie podchodziłem bliżej, bo wiedziałem, że w pobliżu leży ukryty w trawie kropkowaniec. Nie miałem sumienia ich płoszyć.

Tu też odpuściłem podchód, bo w ostatniej chwili zauważyłem dwa rudzielce - kurczaki.

Bez ograniczeń wyżywałem się na owadach, które pokazałem w poprzednim poscie, ale mam tego jeszcze tonę!

Były również inne, mniej kłopotliwe modelki ;)

 Ale czasami trzeba było być czujnym!

 Nieco grafiki ...

 ... trochę zabawy z lustrem i ...

nieco świeżości, młodości i gwaru:)

Nad bagnem wszystko przyprawia o ból głowy, hałasy, rwetest i harmider!

I tylko świt daje prawdziwą chwilę ukojenia, toczy się jakby ciszej, wolniej, urokliwiej.
Najchętniej pokazałbym tylko to jedno zdjęcie, ale o tej porze roku, w Puszczy jest taka ... kołomyja!