wieczór w Puszczy!

Na wstępie najmocniej przepraszam, ponieważ obiecałem inny post, ale wczoraj pozostałem w Puszczy do zmroku i ... muszę to opowiedzieć :)

Zapowiedziany post o dzikach (może i lepiej, że z małym przerywnikiem) opublikuję jutro.

W pierwszej kolejności pojechałem na nowy teren za Trękus. Rozciąga się tam gęsto zarośnięty teren podmokły, w zasadzie bagienny. Kiedy zjeżdżałem do lasu, między mną, a bagnem, zauważyłem ogromnego dzika! Potwór! Mógł ważyć ponad 150 kg. Zaniemówiłem. Obserwacja odebrała mi większość funkcji życiowych, w tym oddech. Zatrzymałem samochód i ciuchutko starałem się go podejść. Jedyne co podszedłem to kleszcz, którego już w domu wyjąłem sobie z brzucha.
Ten dzik był starym cwaniakiem. W takim terenie podejście go jest praktycznie niemożliwe.
Ale nie ma tego złego, odkryłem fantastyczny obszar o niezwykle urozmaiconym charakterze. Spędzę tu zapewne więcej czasu w najbliższej przyszłości. Na cieku wodnym zainstalowały się bobry, wokół pełno tropów ... wszystkiego. Piękna, tajemnicza okolica. Rozpoznanie terenu robiłem do godziny 20.00, po czym przeniosłem się w okolicę Purdy.
Wczoraj coś mnie wzięło na pozostanie do 22.00 w Puszczy. Było pochmurnie, co chwila padał deszcz i jakoś ten nastrój bardzo mi odpowiadał. Szwendałem się, przyznaję, bez celu. Chciałem po prostu tam być i już. Zanim zrobiło się ciemno, zauważyłem łanię przechodzącą cichutko przez leśną drogę. Nie zdążyłem jej sfotografować, ale cielaczka i owszem. Ponieważ ostatnio publikowałem zdjęcia z makro-bliska, tym razem chcę pokazać oprawę, czyli kompletny urok tego miejsca.

W tym miejscu nie działo się nic szczególnego, przeniosłem się dwa kilometry dalej.
Moją uwagę zwróciła maleńka, uwierzcie mikroskopijna, nawet nie polanka, no nie wiem jak to nazwać, zabrakło kilku drzew w tym miejscu i już. Słyszę nadlatujące żurawie. Nawet nie zakładam, że siądą w tej "dziurze".
Kiedy jednak zaczęły typowe przed lądowaniem kołowanie, ukryłem się pod świerkiem. A nuż ... pomyślałem. Nie mogłem uwierzyć w to co się wydarzyło. One przed wylądowaniem, zataczają zwykle koło, by sprawdzić teren. Jeden z nich przeleciał 3 metry ode mnie! Ten dźwięk, ta bliskość, przeżycie nie z tej Ziemi! Byłem niemal pewny, że mnie wypatrzył. Na szczęście okazało się, że nie i usiadł ... 5 metrów ode mnie! Było już bardzo ciemno. Raz, że 21.30, dwa pochmurnie. Nie wiedziałem co robić, przyglądać się czy spróbować fotografować. ISO 3200! Trzask, trzask, robię zdjęcia. Mam ich kila, ale pokazuję jedno, wybrane, by oddać choć trochę to co widziałem. Światła, które widać na zdjęciu, to wyłącznie efekt czułości matrycy. Było praktycznie ciemno.

Wolę to zdjęcie od wszystkich "blisko-fotek", jakie zrobiłem żurawiom przy nienagannej pogodzie. Oczywiście ze względu na wspomnienie świetnej sytuacji, choć jeżeli się Wam spodoba, będę usatysfakcjonowany.

Wyszedłem z ukrycia i w zasadzie byłem pewny, że sesja skończona.
Tymczasem "trzecie oko" kazało mi się zwrócić w przeciwną stronę. W ciemności, jak duch, przechodziła łania. Ten widok chwytał za serce. Ustawiona wcześniej czułość matrycy, pozwoliła na uchwycenie chwili. To zdjęcie wykonane za dnia, nie miałoby większego sensu. Jednak wieczorem, wszystko wygląda inaczej :)

Fajny wieczór, dziś powtórzę!