szczególnie miłe lochy!

Te lochy i w ogóle całe to spotkanie to jeden wielki przypadek. Prawda jest taka, że podchodziłem byka, tego, którego opisywałem dwa posty wstecz. Nie pisałem o tym poprzednio, ale trzydzieści metrów za bykiem ujrzałem taki oto widoczek ...

Ta mamka jeszcze nic o mnie nie wiedziała, ale ponieważ przed sekundą teren opuściły zaniepokojone jelenie, ona sprawdza przyczynę ich ucieczki. Zaciąga górny wiatr! Temu zjawisku towarzyszy specyficzny dźwięk gwałtownie "wentylującej się" lochy. Powietrze zaciągane jest szczególnie głośno. To robi wrażenie.

Nie zwąchała mnie, ale i tak postanowiła się wycofać. Ale niestety ...

... mimo słabego wzroku, przydybała mnie!
Uwielbiam dźwięk bezkresnej irytacji, jaki wówczas wydobywają. To poważne ostrzeżenie.

Ja klęczę, a ta cholera postanowiła mnie obejść!@*@$@%!#!
Co za niepoważny projekt! Wylazła z krzaczorów w bezpośredniej odległości ode mnie. Ja nie strugając bohatera, raczej nie mając wyboru, robię to co do mnie należy, czyli zdjęcia, bo niby co miałbym innego zrobić?!?
Nie mam pojęcia co przeskoczyło nie tak w mojej centralce, ale głośno chrumknąłem do niej. To była katastrofalna pomyłka w założeniach tej zabawy!!! Locha w sekundą się spięła, naprężyła wszystkie mięśnie i przeskoczyła ustawiając się niemal frontalnie w moją stronę.

Byłem pewny, że rozpocznie szturm, wszystko na to wskazywało. Ja pozostaję wciąż w bezruchu na kolanach. I wtedy ona wydała z siebie najniższy z najniższych słyszanych przeze mnie warknięcio-pomruko-chrumknięć, jakie miałem przyjemność słyszeć. Totalny przester niskotonowy! Ubrania przylgnęły do ciała i długo nie chciały się odkleić.Głęboka irytacja wyrażona agresywnym odgłosem nie okazała się szczęśliwie początkiem ataku. Niespecjalnie mógłbym coś zrobić, bowiem odległość była co najmniej nikczemna. Głupio mi się przyznać, ale byłem w siódmym niebie.
Ledwo odeszła puszczając za sobą miot pasiaków, ledwo zdążyłem podejść na kolanach 2 kolejne metry, wyszła kolejna mamuśka.Byliśmy jeszcze bliżej siebie!

Tym razem kurduple trzymały się blisko mamy. Ta (niestety) nie zatrzymała się w przejściu. Wiedząc co się przed chwilą wydarzyło, poprowadziła młodziaki nieco dalej.

 Dopiero za kolejnym krzakiem obeszła mnie i przeszła do obserwacji z ukrycia. Mistrzyni kamuflażu! Sytuacja zrobiła się o tyle niefajna, jak widać, że niestety za maciorą było ogrodzenie szkółki. Ona nie miała gdzie uciec, a tak zwykle zaczynają się poważne tarapaty. Tego mój "abażurek" nie przewidział! Sam byłem ciekaw co się wydarzy :)

 Szczęśliwie postanowiła odejść, chociaż to oznaczało, że musi pokonać kilkanaście metrów równolegle do mnie!

 Co chwila kontrolowała moje pomysły na tę sytuację. Ale mnie znacie, ja ... wersja trusia! ;)

Poszła ... ufff! I jak tu nie stwierdzić, że to były szczególnie miłe lochy?!? Okazały się niezwykle eleganckie w swojej łaskawości :))) Chyba się polubiliśmy ... nawet ;)