śniadanie z dzikami!

Wczoraj, mimo ewidentnie określonego celu wyprawy, którym były sikory czubatki, udało się ponad programowo, zapoznać z rodzinką Dzikowskich. Rodzina była niepełna, ponieważ nie wiadomo gdzie włóczył się Pan Dzikowski, ale Pani Dzikowska przygotowała dzieciom śniadanie.
Nie mogła się spodziewać, że siedzę tak blisko. Ja również nie spodziewałem się, że dziki wyjdą na śniadanie akurat w miejscu mojego odpoczynku. Zrobiło się ciekawie. Wzajemnie niespodziewana bliskość i to podczas posiłku, wywołała szereg konsekwencji oraz interakcji między nami, niekoniecznie przyjaznych :)
Nie mogę powiedzieć, że to spotkanie było efektem jakiegoś przemyślanego podchodu. Szczery przypadek. Zasiadłem na pniaku, a z prawej strony, ze ściany lasu wyskakują dziki, jeden po drugim, jak gdyby nigdy nic.

Puszcza tego dnia wyglądała imponująco.

Zupełnie niechcący zostałem uczestnikiem śniadania rodzinki Dzikowskich.

 Początkowo tylko obserwowałem, ale ...

 postanowiłem zaryzykować i krok, po kroku podchodziłem bliżej.

 Pierwsza faza jedzenia, liczyłem na mniejszą czujność.

Między mną, a nimi, rosły stare sosny, więc podchodziłem od pnia do pnia, chowając się w trawach.

 Szczęśliwie one były jakby w zagłębieniu terenu. Miałem szczęście.

 Nic nie trwa wiecznie! Gdy pokonywałem kolejny metr, sucha gałązka ukryta w trawie, chrupnęła.
Mamusia w ciągu sekundy namierzyła źródło dźwięku! ... fajnie, nie ma co, pomyślałem. Wokół tylko stare sosny, których pnie nie mają zbyt wiele wspólnego z drabiną, schodami, czymkolwiek rozsądnym!

 Ostentacyjnie pokazała się ze swojej największej powierzchniowo strony. Okropnie się przestraszyłem, omal nie pokazałem jej swojego boku! :))) Powstrzymała mnie jedynie chęć kontynuowania sesji.

 Muszę przyznać, że była odważna. Już wiedziała kim jestem (przedstawiłem się ;) ) a mimo to, nie uciekła! W zamian za to, ciągle miała mnie na oku.

 No tu może się nieco poirytowała. Co miałem zrobić, noga mi zdrętwiała, musiałem się poprawić. Niestety mój ruch nie przypadł Jej do gustu.Warknęła, czy co one tam robią. Trudno nazwać ten dźwięk. Niskotonowy pomruk, warknięcie i głębokie westchnięcie w jednym.

 Ufff ... to oznaka uspokojenia. Zaczęła się zachowywać jak na damę przystało, chociaż zaproszenia na wspólne śniadanie, do końca się nie doczekałem.

 Co znowu?!? Ja pierniczę, miałem wrażenie, że ona chce, abym w ogóle się nie poruszał! Ustawiła się tak dynamicznie i przyjęła pozę byczka Fernando, prawą racicą niemal stukając w ziemię! Zgłupiałem, przecież siedzę w jednym miejscu, nie ruszam się!

 OK, to chyba była podpucha, albo może uznała, że nerw był niepotrzebny, bo w swoisty sposób podarowała mi kwiatka ... przynajmniej tak to odebrałem.;)

A ta znowu swoje! Podeszła trzy kroki w moją stronę i gapi się jak dzik na fotografa! Już miałem przystąpić do moich słynnych negocjacji, proponować utworzenie linii demarkacyjnej, obiecać ziemniaki na dzień następny, ale odwróciła się i odeszła wraz z czeredą dzieciaków do lasu.
Zobaczcie co to znaczy opieka rodzicielska. Spotkanie trwało ponad dwadzieścia minut, a żaden malec, ani przez sekundę nie wiedział o zagrożeniu. W przeciwieństwie do matki, która przez każdą z tych sekund kontrolowała sytuację. To świetna matka, zachowała zimną krew. Z pewnością nie jest histeryczką. Pełna kontrola! :)