Forest znaczy las!

Wracam do zimy jednodniowej, czyli do soboty. Zakładam nawet, że macie dość zimy, bo nadlatujące zewsząd symbole wiosny, budzą w nas oczekiwanie najpięknijeszej pory roku. Mam nadzieję jednak, że ten powrót do zimy zostanie mi wybaczony. Pomijając moje osobiste preferencje, ta sobota była w jakiś sposób wyjątkowa. W poprzednim poscie nijak nie wyczerpałem tematu.
Las i okolice tego dnia, okazały się ogromną ilością gigabajtów, których nie mogłem nie wprowadzić na kartę aparatu.

Wszystkie leśne zdjęcia powstały w części drzewostanów nasiennych. Niestety patrzycie na fotografie, które właśnie stają się archiwalnymi. Ta część Puszczy przeznaczona jest wkrótce do wycięcia. Wiek tych drzew osiągnął maksymalny pułap, powyżej którego nie nadają się do dalszej eksploatacji jako źródło materiału nasiennego.

A na zdjęciu poniżej, zdążyłem utrwalić efekt upadku konaru dębu, który ułamał się pod ciężarem śniegu.

Szedłem najcichszym lasem jaki pamiętam. Powrót zimy "wyłączył" ścieżkę dźwiękową z głosami ptaków. Słyszałem tylko dźwięk zgniatanego moimi butami, mokrego śniegu. I nagle z wszechobecnej ciszy wyrwał mnie trzask pękającego z łoskotem konaru. Błyskawicznie podniosłem aparat do oka. Zdążyłem jeszcze uchwycić wywołaną upadkiem mikrośnieżycę. Gdy konar uderzył o ziemię, miałem wrażenie, że drgnęła. Tuman śniegu poderwał się w górę. Niezapomniane przeżycie.

Wszędzie było po prostu dziewiczo. Ponowa ma tę wyjąkową zaletę. Bycie wtedy w lesie, jest nie do przecenienia. I nie chodzi o kolejne porównanie do czytania książki bo to jest bardziej jak jej pisanie. 

Opuściłem las. Ale nie żałowałem. Każda odsłona Warmii wydawała mi się warta uwiecznienia.

Piorun wyrzeźbił w tym drzewie ponure ale inspirujące kształty.

 Chętnie tu wracam. To Warmia, jaką kocham.

A post chcę zakończyć zdjęciem ... no właśnie! Gdy je robiłem, żałowałem, że mam założony szeroki obiektyw. Teraz nie żałuję.

I tak miał się zakończyć post i sobotnie spotkania z przyrodą. Wróciłem do domu. Usiadłem zmęczony jak diabli i przechłodzony. Zaparzyłem herbatę ... telefon!

Zadzwonił Piotrek R. serdeczny kumpel, leśnik, mieszkaniec Puszczy. Forest - szczeniak gończaka słowackiego, zginął w lesie. Pies jest chory na przypadłość neurologiczną. 

Jakby co, więcej tu: https://www.facebook.com/Forest-na-Warmii-1164652570230765/?ref=ts&fref=ts

Po 30 minutach byłem u Piotra. Rozpoczęło się otrapianie, nawoływanie, wabienie. Poszliśmy po świeżym tropie. Śnieg niestety znikał w oczach. Momentami traciliśmy tropy z oczu. Było późne popołudnie. Każdy z nas wiedział, że za dużo czasu nie mamy, ale nikt tego nie wypowiedział.

Trop urwał się ... wsiedliśmy w samochód i podjechaliśmy kawałek. Okazało się, że intuicja nas nie zawiodła. Piotr "złapał" trop! Poszedł po psa jak po sznurku :) Udało się!

Gdy wejdziecie na podany adres, obejrzycie film z momentu spotkania Foresta.

Nie był specjalnie spanikowany ... Forest, znaczy las! ;)

Zanlazł się blisko tego pięknego dębowego lasu. Co za miejsce! Ma gówniarz gust :)

Gdy wracałem (po raz drugi) do domu, miła niespodzianka:

Ktoś widzi ile ich jest? :)