w poszukiwaniu wilka!

Piotrek, leśnik i mieszkaniec Puszczy, powiedział mi w sobotę wieczorem, że po raz kolejny widział wilka. Wiadomo było co się wydarzy. W opisanej okolicy byłem z samego rana. Niewielka w sumie wiara w spotkanie z wilkiem to jedno, a doskonały pretekst by poznać kolejny obszar Puszczy, to drugie.
Nie ma piękniejszej z mojego punktu widzenia emocji, stanu ducha, niż ten, który mi towarzyszy, gdy pokonuję dany teren po raz pierwszy. To inny rodzaj aktywności umysłu, niemal nirwana.
Wszystko wydaje się godne zapamiętania, poświęcenia większej uwagi. To bardzo odświeżające, gdy co jakiś czas zmienia się miejsce eksploracji. Budzi się wówczas pierwiastek odkrywczy, większa ciekawość. A gdy jeszcze wiedziałem, że to teren, na którym regularnie widywane są wilki ... brak słów, by to opisać.
Oczywiście poruszanie się po znanym terenie, gdy już wiadomo jakie są zwyczaje żyjących tu zwierząt, ma inne zalety i korzyści. Człowiek zna skróty, wie jak szybciej dotrzeć do konkretnych miejsc, spodziewa się gdzie i co zastanie. Oczywiście las, to nie tablica Mendelejewa, ale mówimy o pewnym prawdopodobieństwie, o statystyce.

Dzień zaczął się pochmurnie. Był ciemny poranek, nie dający szansy na ISO poniżej 800.
Pierwsze trzy kilometry oswajałem się z zupełnie innym typem lasu niż spodziewany. To mocny las mieszany, oczywiście z dominacją sosny lecz z bardzo bogatym podszytem, sporą ilością drzew liściastych, w tym moich ukochanych grabów, którym niedługo poświęcę odrębny post. Bogate siedlisko leśne.
Po trzech kilometrach zaczął się typowy las iglasty, sosnowy. Ogromny!!! Taki "prześwietlony" las jest bardzo trudny z mojego punktu widzenia. Zwierzyna widzi człowieka z dużej odległości, a co najważniejsze, sama niechętnie w nim przebywa. Brak zmienności w bitopie, szczególnie brak młodszych nasadzeń, drągowiny, o młodnikach nie wspominając, powoduje, że zwierzyna nie ma naturalnych kryjówek. W dodatku na ogromnym areale nie było wyraźnego zróżnicowania terenu.
Wiedziałem, że będzie ciężko z obserwacją. Ale las był piękny! Padający śnieg był przyprawą do tego dania.

Wiecie, że mogę tak stać i gapić się w trójwymiarowość i rozmywającą się w trzecich planach ostrość godzinami. I bywa tak, że siądę czasami na pniaku i siedzę kilkadziesiąt minut i patrzę. Patrzę i o niczym nie myślę ...

Po kolejnych dwóch kilometrach zaczęły pojawiać się świerki i teren zaczął się różnicować. Moja czujność wzrosła i całe szczęście ...

Przebiegła cała chmara jeden po drugim. Powstało sporo podobnych kadrów. Mimo tego, że okoliczności przyrody były tu bardzo puszczańskie, mam nadzieję, że te trzy wystarczą jako reprezentacja przygody.

Po trzech godzinach dotarłem do jakiejś pierwszej polany. To stary "porębniak" porastający od kilku lat rozmaitym krzewem. W sąsiedztwie imponujące sosny!

Te trzy sarny nie dały by się sfotografować, gdyby nie fakt, że kozioł znacznie wcześniej obszczekiwał coś, co go zaniepokoiło. Nie mnie bynajmniej, ale gdyby nie to, w życiu bym ich nie zauważył w tych "chabaziach."
Zresztą sami zobaczcie, jak bardzo nie widać tej trzeciej ;)

W drodze powrotnej, moją uwagę zwrócił dąb przykryty delikatnym całunem śniegu. Wymowność sceny zamroziła mnie w miejscu. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że w błagalnym geście wyciąga konary w stronę wciąż rosnących braci! Niemal dało się słyszeć wypowiadaną przez niego prośbę - "podnieście mnie bracia, pozwólcie postać z wami choć chwilę ... "

Puszcza, ileż ona ma odsłon, ileż tu się w jednej chwili wydarza scenariuszy ...