Magiczne miejsce cz.1

Wracam do piątku, ponieważ spędzonych w tym dniu, wieczornych godzin, nie udało mi się zamknąć w jednym poscie.
Już samo wejście do lasu, zapowiadało świetną przygodę. Do pierwszej polany, od samochodu mam nie więcej niż 1,5 km. Ta śródleśna polana ma wiele atutów podnoszących jej atrakcyjność w oczach zwierząt. Z jednej strony ma rozległe bagna, z drugiej łąkę, a na jej ukrytym głęboko w lesie zakończeniu, znajduje się matecznik jeleni. Na granicy matecznika, otwiera się wielohektarowy ols. Są też dwa oczka wodne. Jedno jest babrzyskiem, drugie raczej wodopojem. Oba otoczone tysiącami tropów i śladów.
Przeżyłem na tej polanie dziesiątki spotkań z jeleniami, sarnami, lisami, a mimo tego, że wszędzie są zbuchtowane place, nigdy nie spotkałem na niej dzików. Niestety.
Na skraju tej polany miałem przez dwa lata czatownię. To był czas, gdy spędzałem w czatowniach sporo czasu. Ilość godzin obserwacji uzbierała się więc spora, a dzików ... ani, ani. Ta polana jest również uwielbiana przez żurawie i ptaki drapieżne.


Nie ukrywam, że z takimi wspomnieniami i miłym dla duszy sentymentem zasiadłem w tym, co pozostało po czatowni. Oddałem się wspomnieniom i tak zamyśliłem nad tym wszystkim, że z zadumy wyrwały mnie dopiero dreszcze zimna.


No ale wróćmy na ziemię :)
Wchodzę na wspomnianą polanę i ... ponownie przywitały mnie jelenie.

Tym razem jednak byłem mocno zaskoczony, bo to zdecydowanie nie była pora na taką fantazję, jaką jest posiłek na otwartym terenie. To się niemal nie zdarza.

Nie miałem możliwości uniknięcia zdemaskowania mnie. Innej drogi niż przez polanę, nie ma.
Jak widzicie licówce już "wpadłem w oko", a szpicak dalej nie wie o co chodzi :))

Pozostało mi obserwowanie oddalającej się chmary.

Imponująca ściana lasu.

Wielka Pardubicka dobiega końca :)

Bogate siedliska, tym samym lasy rosnące na żyznych glebach, są atrakcyjne dla wielu zwierząt.

Jest tu wiele hektarów lasów mieszanych, grądów oraz rosnących na podmokłych terenach olsów. Zapewne z tego powodu, kolejny raz w tej okolicy spotkałem łosie (poprzedni post). Musi im odpowiadać sąsiedztwo lasów z dużą ilością pożywienia, a potrzebują go niemało, bo około 50 kg./dobę!

Dodatkową dla mnie atrakcją tego terenu jest porzucone gospodarstwo, które od trzech lat obfotografowuję przy każdej okazji.

Kibicuję tej stodole, trzymam kciuki, by wytrzymała jeszcze chociaż rok. Będzie bardzo smutno bez niej. Uwielbiam jej widok, gdy na ostatnich nogach, wychodzę z lasu.

Podobnym sentymentem darzę opustoszałe siedlisko, na terenie którego znajduje się wspomniana stodoła.
Nie ukrywam, że chciałbym, by było mnie stać na zakup tej nieruchomości. Miałbym wymarzoną bazę wypadową na zdjęcia, a "niefotograficzny" czas upływałby mi na wiecznym remontowaniu rozpadającej się chałupy ... ech :) Odpłynąłem :))

A w sąsiedniej wsi, mam takiego znajomego ;)
Ale chyba wolę sobie nie tłumaczyć tego spojrzenia ha ha aha a