Przekroczyć horyzont zdarzeń!

Z pełną świadomością popełniłem zapożyczenie tytułu cudownej serii wykładów niesamowitego Nassima Haramiena.  
( https://www.youtube.com/watch?v=4eA1ykk_3C4 )
Zrobiłem to, ponieważ znając te wykłady, uznałem, że to co przeżywam, jest takim właśnie przekraczaniem horyzontu zdarzeń, czymś jakby egzystencja na metaforycznej granicy światów na Ziemi.
(nie jestem grafomanem! no! ;) )
Wczorajszy świt był absolutnym ewenementem pogodowym i mam nadzieję, że jak najwięcej z Was przeżyło go w terenie.
W drodze do celu, mgła była tak gęsta, że prowadzenie auta powyżej 15 km/h stawało się wyzwaniem!
Brnąłem, bo o jechaniu trudno mówić, w tę watę i wierzyłem, że to się musi zmienić.
Jako cel podróży wybrałem przepiękne, rozległe bagna śródpolne w przyzwoitej odległości od miasta. Akurat na szybki, poranny wyskok przed pracą.
Szczerze mówiąc spodziewałem się tam spotkać czaple białe, ale w tej mgle chyba zabłądziły :)

To co po kilkunastu minutach zaczęło się wyprawiać z pogodą, przekraczało moje wyobrażenie.  Obawiam się, że zdjęcia tego wszystkiego nie oddadzą. Niestety.

Podpisując fotografie wyjaśnię i pokażę skąd to skojarzenie z przekraczaniem horyzontu zdarzeń :)

Warmia, która i bez efektów dodatkowych zaskakuje urokiem, tego poranka przechodziła samą siebie.

Gęstość mgieł była zmienna i tylko raz na jakiś czas udawało się w ogóle zrobić zdjęcie.

To jest zjawisko, które zainspirowało mnie do tego tytułu! To zdjęcie dość dobrze oddaje sceny, które miały miejsce, a moim szczęściem było być tu i teraz. Doskonale widać granicę mglistej gęstwy i o dziwo ... normalnej rzeczywistości! Mgła nie "podnosiła się" jak to zwykle ma w zwyczaju. Ona była jakby "spychana" w jedno miejsce, jakby zapędzana słońcem w doliny i kotliny.
Rozkład mas powietrza podzielił cudowną Warmię na fragmenty przykryte grubą i nieprawdopodobnie gęstą powłoką mgły i te, w których zaczynało już świecić słońce.
Dziesięć minut wcześniej byłem w tej wilgotno-mrocznej części ... słabo tam było :)
Ale nie zapomnę szoku, gdy okazało się, że to "ściana" i że skończyła się tak nagle.

Tu inne ujęcie tego niezwykłego zjawiska. Tak zwany "pejzaż z łabędziem" :)))

Tuż za linią drzew w drugim planie ... świat skończył się! Tymczasem trzciny w pierwszym planie wychwyciły wciąż rachityczne ale już barwowo bardzo ciepłe, promienie porannego słońca. Może nawet nie promienie ... poświatę jakąś.

W miejscach pozbawionych mgły, światło filtrowane ilością wilgoci w powietrzu, było niemal impresjonistyczne.

 Tu najlepiej widać jak wygląda horyzont zdarzeń. Ja byłem w jednej rzeczywistości, a mieszkańcy tych malowniczych terenów, w innej.

 Nawet gdy mgła ustępowała, wszystko wydawało się takie ... inne. Trawa była całkowicie zroszona, a trzciny już świeciły przybywającym światłem. W powietrzu unosiła się absolutna wilgoć.

Lekko z boku wyglądało to tak :)

Gdy oddaliłem się od poligonu, na którym starły się siły świateł i mokradeł, świat jakby przetarł oczy. Ciągle jednak obraz był przyjemnie miękki i tonalny.

Dość zaskakująca lecz bardzo miła dla oka obserwacja. Nietypowe światło. Nie mogłem się nacieszyć tym "nadwidzeniem" barwnym. :)

Prawie znak Yin Yang :)

... taki kozioł ;)

W drodze powrotnej niby wszystko wróciło do normy, ale "gęsiaki" ciągle wydawały się za ostre i za kolorowe, nieco przerysowane.

A te ukryte w niecce pól, okazały się całkiem naturalne.

 Przyroda jest piękna! ;)