Leśny łabędź!

Sobota przebiegała w sposób zaplanowany, acz odległy od moich wieloletnich nawyków.
Otóż rano nie poszedłem do lasu! Nie mogłem w to uwierzyć, ale sam tak postanowiłem.
Uznałem, że trzeba złamać system. Przekonać się jak to jest "nie wziąć działki na czas".
Głód przyszedł szybciej niż się spodziewałem.
Na 17-ą byliśmy zaproszeni do przyjaciół na lampkę wina. Minęła 14-a.
Normalni ludzie na trzy godziny przed wyjściem na kolację nie jadą do lasu.
Normalni, ale nie ja!
Nie wytrzymałem presji i odpaliłem rakiety. Moja żona zna mnie dobrze i co tu dużo gadać, rozumie.
W normalnych rodzinach, gdyby facet na 3 godziny przed wspólnym wyjściem powiedział, że jeszcze skoczy do lasu na zmrok ... no wiecie, co Wam będę pisał :)
Telefon do psychiatry lub rodzinnego psychoanalityka byłby najlżejszym scenariuszem, a w niektórych skrajnych wypadkach synowa mogłaby wykonać najcięższy kaliber telefonu - do teściowej!
Mamo, jak Ty go wychowałaś, to świr, z nim się nie da żyć ... psychopata to komplement!
Takie i inne metafory "synowego odstępstwa od normy" mogłyby jeszcze długo obciążać sieć operatora dawniej znanego jako Telekomunikacja Polska S.A. - marki wprawdzie rozpoznawalnej, ale niekoniecznie lubianej.
Ale moja żona, o nieee, moja żona nawet nie powiedziała - "tylko się nie spóźnij proszę".
Wiadomo było, że prawie się spóźnię czyli przyjadę na ostatnią chwilę! :)))
No, zresztą tu nie mogę nawet mieć do siebie pretensji. Nie z mojej winy przecież, ciemno robi się dopiero o 16-ej, a za widna nikt tak nienormalny jak ja, z lasu nie wyjdzie. No! ;)

I wiecie co?

Ze względu na małą ilość czasu, miałem być gdzie indziej, ale skala zrębów w tych miejscach wygoniłaby z lasu zmumifikowanego mamuta, a co dopiero mnie!
No po prostu coś strasznego. Dziesiątki ton ściętych bali po obu stronach na długich odcinkach leśnych dróg, spowodowały, że ostatecznie i tak pojechałem dalej niż planowałem.
W konsekwencji do zmroku pozostała niecała godzina.
Co ma się dziwnego wydarzyć, zawsze się wydarzy, bez względu na to, o której by człowiek do tego lasu nie wszedł.
Przetarłem oczy ze zdziwienia.
Leśną drogą, jak gdyby nigdy nic,  maszerował młody łabędź!
Ujrzałem taki oto widok:

Długo się zastanawiałem nad jego wyborem miejsca!
Las, mimo tego, że szedł po leśnej drodze, nie stwarza ptakowi tej wielkości, swobody startu.
Łabędzie potrzebują rozbiegu i czasu, by się wznieść. Uznałem, że jakaś "przypadłość" zmusiła go do lądowania w mało przyjaznym środowisku.
Podszedłem, by lepiej ocenić sytuację. Przede wszystkim, by mieć pewność, że nie potrzebuje pomocy.
Na szczęście poderwał się do lotu.

Widok był komiczny, bo nie mając wyboru, korzystał z leśnej drogi jak z pasa startowego.

Wszedłem głębiej do lasu, a głębiej w lesie ... myśliwi!
Po ostatnim wyroku za zabicie niewinnego człowieka, gdy myśliwy dostał zawiasy i 10 tys. odszkodowania, uznałem, że dla takiego wymiaru sprawiedliwości nie będę ryzykował życia. Wiem, że to niezbyt skromne z mojej strony, ale wyceniam się nieco powyżej tego wyroku. Dla świętego spokoju odszedłem.

A dziś?
A dziś, że tak powiem, natłukłem kilometrów, a i tak pozostałem w łabędziowej krainie.
Nie mam pojęcia kto tak zrył kołami leśne drogi. Ktoś tu urządził sobie "Dakar".
To co zastałem to istna masakra! Zniszczone wszystkie drogi między oddziałami! Koleiny, że szok.
W dodatku po szeroko rozrzuconych rozbryzgach widać, że ktoś jeździł agresywnie i szybko.
Oczywiście w poniedziałek zapytam Leśniczego tego obwodu. Serdeczny i życzliwy człowiek. Las przepłoszony do zera. Żadnej, najmniejszej obserwacji. Przykro.

 Usiadłem na plecaku i niemal godzinę czekałem w tym miejscu. To ważne miejsce dla jeleniowatych. Liczyłem na to, że przejdą. Niestety.
Z nudów przyglądałem się fenomenowi samoużyźniania lasu. Opadłe liście to rezerwuar mikro i makroelementów, które zostaną cierpliwie przywrócone glebie. Dobiorą się do nich bakterie i inne mikroby, które w procesach gnilnych uwolnią zmagazynowane minerały. Większość tych procesów wydarzy się pod kołderką śnieżną. Wiosenne deszcze zmyją bogate "soki gnilne" i wprowadzą do gleby.

Dotarłem do rozlewiska. Powstało dzięki inicjatywie leśników w ramach przywracania mechanizmów małej retencji. Szczere ukłony! To miejsce powinno być absolutnie REZERWATEM!

Idąc głębiej w las, spotkałem tego "Kłobuka".
Wieczorem lepiej wiedzieć, że to korzeń :)

Nie da się przecenić roli jaką pełnią takie "korzenne ostańce".


Cały czas słyszałem nad sobą krucze patrole. Są niestrudzone w swojej aktywności.

Bielik zerwał się z sosny, jednak zgapiałem, czyli wybrałem obserwację, nie zdjęcie.

Opuściłem ciemny las i w drodze do domu, zszedłem nad bagnisko.
Szczęśliwie zaczął padać śnieg i pierwsze zdjęcie oddaje nieco urok tej chwili.

W drugim, odległym krańcu bagna, dostrzegłem spore stado krzyżówek.

 Nie chciałem ich płoszyć, zrobiłem zdjęcie z daleka, tym bardziej, że widoczek i tak mi się podobał.