Pokonywanie bramy raju!

Ostatnie godziny tego roku.
Dla mnie to był pod każdym względem bardzo dobry rok.
Ugruntowały się moje przyjaźnie i koleżeńskości na niezwykle sympatycznym poziomie,
zdrowie jest, praca też, rodzina szczęśliwa, czego chcieć więcej.
Wprawdzie radio po dobrej zmianie nie chce puszczać moich audycji, choć nie potrafię zrozumieć dlaczego, ale dzięki Gosi rozpoczął się niezwykle miły cykl moich spotkań z miłośnikami przyrodniczych gawęd w Leśniczówce Gaja w Kabornie.
Siódmego stycznia 2018 odbędzie się kolejne spotkanie. Tym razem będę opowiadał o wilkach.
Frekwencja i atmosfera poprzednich spotkań powoduje, że nie mogę się doczekać :)
To był też rok obfity w niezwykłe obserwacje,  co pozwoliłem sobie podsumować w jednej z grudniowych opowieści.
Z mojego punktu widzenia szkoda, że się kończy i być może z tego powodu każdą ostatnią chwilę tego roku staram się spędzić w terenie.
Tym bardziej, gdy pogoda jest taka jak dziś!

To drzewo powinno już chyba mieć u mnie oddzielny dysk :)))

Podobnie ta aleja.

Jedyne czego dziś nie przewidziałem, to tego, że w aurze wschodzącego słońca, ujrzę na tym samym cudownym niebie lecącego nisko bielika.
Bardzo to zaskakująca obserwacja, bowiem bieliki absolutnie nie należą do rannych ptaszków!
Ich aktywność, szczególnie zimowa, zwykle zaczyna się znacznie później.

Ale w lesie o słońcu to jeszcze przez dwie godziny nikt się nie dowie :)
Pracuje tak nisko, że nie ma szans, by dostało się między drzewa.

 W kotlince między drzewami dostrzegłem tę uroczą parkę. Może trawy wychwyciły delikatnie jakiś zafarb słonecznych promieni ... może. W każdym bądź razie lubię, gdy pnie drzew stworzą taką blendę. Przynajmniej na stetryczałą starość będę wiedział, że byłem wtedy w lesie ;)

 No co do tego byczka ... wiem, jakiś niedawny czas temu publikowałem podobnego Jegomościa dokładnie w tym miejscu! W zasadzie co do metra w tym miejscu. Mam do tego przejścia szczęście, bo zrobiłem w tej okolicy ogólnie sporo zdjęć i dzików i jeleni.
Piszę o tym, bo spodziewam się, że ktoś z Was może uznać, że to fota z niedawnego archiwum.
Otóż nie, taka sytuacja :)
By nie było dokładnie jak ostatnio, nie chcę nawet pokazywać zdjęcia gdy stoi i patrzy się na mnie w tym prześwicie, bo pokazałbym jota w jotę identyczną fotę jak niedawno.

 W środku pięknego, starego lasu.
Panie Piotrze (to do leśniczego tego obwodu i od razu przepraszam za prywatę) błagam, niech Pan nie ścina tej części lasu! :)

Ponieważ ostatnio było tego sporo, dziś tylko jedno "zdjęcie katechetyczne" ale jedynie o co proszę, to o to, byście patrząc na to zdjęcie wyobrazili sobie co czuje człowiek, gdy idzie takim lasem. Zapewniam, że każde sto metrów to pokonywanie kolejnej i kolejnej bramy raju.
Tak się bynajmniej dziś czułem :)