Wypstrykany z zasobów!

Wczorajsza Opowieść nie wyczerpała w pełni zakresu moich obserwacji, a to budzi niedosyt porównywalny z doznaniem jakie pozostaje po zajadłej dyskusji, gdy uświadamiamy sobie, że gdyby ona, ta dyskusja, miała miejsce teraz, to ja bym mu tym razem powiedział tak i tak.
I aby uniknąć takiej emocjonalnej dziury, uczucia niedosytu i niedopokazania, wracam raz jeszcze do wczorajszego wyjścia.
Tym bardziej, że dzień był fotograficznie ciekawy.

W takim miejscu mógłbym stać godzinami. Wszystko jest tak lesiste jak tylko być może.
Jest mglista tajemniczość, są wilgotne zapachy gleby i świerkowych żywic, przemykające nieśmiało światła popychane delikatnym szumem lasu.
To co w moim przypadku jest w takiej chwili stosunkowo ważne, i co szczególnie mnie interesuje, to fakt, że jestem tam też ja! :)
Całkiem banalny i zbędny element lasu, ale przeze mnie pożądany. Bynajmniej.



Gdy szedł w moją stronę, długo zastanawiałem się na co patrzę. Daleko mu do gabarytów dorosłego byka, więc powodowany mglistą odległością grzebałem w mózgu szukając skojarzeń. Sarna, żuraw, wilk, wszystko przeleciało mi przez "centralkę". Naprawdę późno rozpoznałem szpicaka.
Wielokrotnie o tym wspominałem, mam do nich słabość, tym większa była radość.

Czyż mogłem nie wrócić do tego przystojniaczka? 
Spieszę z odpowiedzią - nie mogłem!
To typowy syndrom dwóch grunwaldzkich mieczy - mam ci ich dostatek, ale i te przyjmuję ... :)

 W taki dzień najchętniej szedłbym zgodnie ze słowami zapomnianej piosenki, zdaje się, że wykonywanej przez Dwa plus Jeden - iść, ciągle iść w stronę słońca ...
Niestety tak się nie da, więc gdy przychodzi mi wędrować ze światłem, zachowuję się jak nienormalny. Kręcę się i obracam co krok sprawdzając, czy przypadkiem jakiś fajny kadr nie umyka mojej uwadze :) To najgorszy sposób na podejście zwierzęcia, gdyż generuję dużo ruchu ... za dużo :)

W pewnym momencie potężny bielik nadleciał bezpośrednio nade mnie.
Nie wiem dlaczego nie udało mi się go sfotografować. Autofocus postanowił właśnie zwariować i zwariował. Trudno.
Ale ciekawskiego kruka i owszem, "zdjąłem" akurat w momencie hałaśliwego podkreślania swojej irytacji moją obecnością.

 Uroczo ciemny ekran lasu w drugim planie - lubię to!

Poniżej kilka efektów mojego się oglądania.

No, teraz mam czyste sumienie. Wypstrykałem się z zasobów tego wyjścia :)
Dziękuję za wspólny spacer!