A po nocy przychodzi dzień ...

Coś jest nie tak z naszą naturą. Prawie każdy chciałby być kimś innym niż jest.
Ja na przykład mam duszę frontmana rockowej kapeli. Od dziecka widzę siebie na scenie podczas odjechanego koncertu. Jest we mnie Ronnie James Dio i Lemmy Kilmister w jednym.
Niestety mam tylko duszę, zdolności śpiewania nie posiadłem.
Słyszeć słyszę, mam słuch muzyczny ale aparat głosowy ... kaszana.
Wąska skala, brak góry, wątpliwe doły. Życie.
Rekompensuję to prowadzeniem prelekcji i szkoleń. Inna to scena ale równie kochana. Im więcej ludzi, tym lepiej. Nie znam uczucia tremy, nie mam obaw przed wystąpieniami.
I gdy ktoś by mi powiedział, że nie umiem śpiewać, uśmiechnąłbym się i z pokorą przyznał rację.
Kilka postów temu, ktoś, domyślnie "pryszczak z gimbazy", zakładam że, nikt inny nie uprawia otwartego hejtu, napisał mi, że nie mam pojęcia o fotografii.
Każdy może napisać co chce, ten oczywiście anonimowy analityk również, ale tym razem się nie zgadzam.
Uważam, że mam, może nie skończone, może nie największe, ale jakieś pojęcie mam.
Aaaa, a'propos powyższej tezy, skromny też najwyraźniej nie jestem, bo w naszym kraju powiedzenie, że na czymś się człowiek zna, oznacza praktycznie wykopanie sobie grobu własnym ozorem :)
Mam jednak nieskromną nadzieję, że kilka poniższych zdjęć zdejmie ze mnie odium samochwały i zdjęcia choć troszeczkę się Wam spodobają :)
Wykorzystałem ostre poranne słońce do zabawy ze światłem kontrującym, czyli to co bardzo lubię.

 Tu akurat jeszcze nie było światła słonecznego. Bardzo wcześnie rano, spotkałem tego lisa w środku gęstego lasu. Wydłubywałem go cierpliwie spomiędzy chabazi. Nie było łatwo. Był silny wiatr, musiałem się dziś liczyć, że każda scena potrwa krócej niż zwykle i tak też się działo.

 Pojedynek na spojrzenia? :)

 Później gdy nieco podszedłem okazało się, że to młodziak.

No i zaczynamy zabawę.

 Lubię tak ustawioną scenę. Wytracone szczegóły w cieniach dają teatralny efekt. Do tego delikatne panoramowanie i silny wiatr spowodowały ciekawe rozmycie detali w trawach.

 Szok! O mało nie wypadł jej kęs z pyska :)

 Wąchanie! Mocno zaciągnęła w nozdrza, aż widać jej ząbki :)

 Konsternacja ... co by tu ... co by tu?

 Faza podejmowania decyzji.

FILM p.t. "podjęta decyzja"

 Tu już słońce było zbyt wysoko na zabawę. Paliło ostro.

 W przepięknych prześwietleniach słonecznego poranka.

Żeby na pewno była równowaga, jeszcze raz podkreślam - nie umiem śpiewać! ;)
Ale muszę zaznaczyć, że przy ognisku zawsze ale to zawsze zaśpiewam niezapomniany utwór Budki Suflera "Jest taki samotny dom" ze słowami:

Uderzył deszcz, wybuchła noc,
Przy drodze pusty dwór,
W katedrach drzew, w przyłbicach gór,
Wagnerowski ton.

Za witraża dziwnym szkłem,
Pustych komnat chłód,
W szary pył rozbity czas,
Martwy, pusty dwór.

Dorzucam drew, bo ogień zgasł,
Ciągle burza trwa,
Nagle feeria barw i mnóstwo świec,
Ktoś na skrzypcach gra,
Gotyckie odrzwia chylą się
I skrzypiąc suną w bok
I biała pani płynie z nich
W brylantowej mgle.

Zawirował z nami dwór,
Rudych włosów płomień,
Nad górami lecę, lecę z nią,
Różę trzyma w dłoni.

A po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój,
Nagle ptaki budzą mnie
Tłukąc się do okien
A po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój,
Nagle ptaki budzą mnie
Tłukąc się do okien

Znowu szary, pusty dom,
Gdzie schroniłem się
I najmilsza z wszystkich, z wszystkich mi
Na witraża szkle,
Znowu w drogę, w drogę trzeba iść,
W życie się zanurzyć,
Chociaż w ręce jeszcze tkwi
Lekko zwiędła róża...Lecz po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój,
Nagle ptaki budzą mnie
Tłukąc się do okien
A po nocy przychodzi dzień,
A po burzy spokój,
Nagle ptaki budzą mnie
Tłukąc się do okien