Jak robić zdjęcia w lesie? part 1.

No właśnie!
Wiecie, że nigdy nie poruszyłem tego tematu!
Dziwne, bardzo dziwne, totalnie zaskakujące i nie wiem czy wspominałem, co najmniej dziwne!

Nie sposób w jednej krótkiej opowieści, a taki mamy tu model edytorski, udzielić wszystkich wskazówek.
Będę zatem przekazywał informacje w kolejnych odcinkach i w każdym coś podpowiem.

Sprzęt, bo to chyba fundament zagadnienia.
Ja fotografuję bezlusterkowcem, ale oczywiście lustrzanki również mile widziane.
Bezlusterkowiec ma tę zaletę, że nie ma lustra, więc jeden dźwięk mniej, co w przypadku NIKONA, powiedzmy sobie szczerze, ma znaczenie. Kultura pracy lustra w Canonach jest mimo wszystko wyższa.

Optyka:
Do lasu nie ma po co tachać wielkich luf. Tu większość rzeczy wydarza się nagle i raczej w niewielkiej odległości. W dalszej perspektywie i tak wszystko zasłaniają drzewa.
Ważne by szkiełko było jasne, raczej nie stałka. Tzn. ja preferuję optykę zmiennoogniskową, ale to kwestia przyzwyczajenia.
Gdy robiłem stałką 300 mm co w przypadku OLYMPUSA dawało równowartość 600 mm, wielokrotnie brakowało mi możliwości redukcji ogniskowej.
Teraz pracuję w zakresie 112 - 420 mm i powiedzmy, że to OK, choć 500 mm byłoby lepsze.
Sprzęt w lesie powinien być jak najbardziej operatywny, więc raczej nie tachamy statywu, chyba, że macie zaplanowaną sesję w wybranym miejscu, wiecie, że osiądziecie nad jakąś polanką, to OK.
Ja fotografuję z podchodu, więc ani sprzęt nie może być zbyt ciężki ani jego podpora.
Korzystam z monopodu.

Ustawienia:
fotografuję wyłącznie na ustawieniach manualnych z opcją pojedynczego otwarcia migawki.
Dowolny wybór każdego z Was ale gdy macie opanowany sprzęt "na pamięć" i potraficie na bieżąco korygować podstawowe parametry ekspozycji (czas otwarcia migawki, przysłona) to nie polecam korzystania z trybów automatycznych. W cyfrówkach to zawsze kolejny algorytm uśredniający wartości, więc i jakość też.

Dziś na tyle, a teraz popatrzmy jak sprawdza się bezlusterkowiec w silnie słoneczną pogodę, rano, gdy światło słoneczne jest mocno kontrastowe i wpada pod określonym kątem.

 Kozioł o pięknych parostkach. Odległość ok. 60 metrów. Zdjęcie z ręki.

 Sarna, jak wyżej, odległość ok. 70-80 metrów. Podparte monopodem.

 Klasyka gatunku, bociek w świetle kontrującym, kto tego nie zrobił przynajmniej milion razy! :)))
Odległość ok. 10-12 metrów. Zdjęcie z ręki. Krótko mówiąc mogłoby być lepiej.

 Białe pióra, pozostałość po gołębiu, typowe poszlaki aktywności jastrzębia, zwłaszcza, że to środek lasu, a gołąb przetransportowany ze wsi odległej o ok. 3,5 km. Tylko jastrząb mógł to zrobić.
Ogromny kontrast, białe pióra na ciemnym tle w otwartym słońcu. Parametry zawsze ustawiam "na światła" więc mam w nosie jak wyjdzie otoczenie, liczą się pióra. Rażące wypalenia w jasnych partiach są nieakceptowalne, takich zdjęć nie robię i na tym blogu takich nie znajdziecie :)

 Perkozek ... ledwo napisałem o nieakceptowalnych wypaleniach, a temu dupsko aż świeci bielą!
To przykład koniecznego kompromisu między delikatnym przepaleniem jasnych partii, a chęcią ukazania jakichkolwiek detali w cieniach. Gdybym tu ustawił mniejszy otwór przysłony by ograniczyć wypalenia, pierś i głowa pogrążyłyby się w czerniach. Jak widać czasami się nie da.
Gdyby nie keys poglądowy, tego zdjęcia bym nie publikował.

 Specjalnie zrobiłem w Gimpie to zestawienie. Ten myszołów (bo to jeden) był fotografowany w różnych partiach nieba. Zdjęcia nieznacznie różniły się nasyceniem niebieskiego. Wstawiając poszczególne zdjęcia jako warstwy, tylko nieznacznie korygowałem nasycenie w średnich tonach.
To wystarczyło, by niebo wszędzie wyszło identyczne. To są przewagi pracy w trybie manualnym. Obraz jest bardziej stabilny, algorytmy nie szaleją. Swoją drogą ładna odmiana barwna myszaka.

 Super kontrastowe światło, co oznacza, że cienie są mocne, a w światłach są tendencje do przepaleń czyli utraty szczegółu.
Jak pisałem, zawsze wybieram ustawienia na światła. To oczywiście wymaga wyboru punktowego pomiaru światła, a nie wielopolowego!!!
Mocne cienie nie interesują mnie i nie przeszkadzają.

 I zaleta optyki o zmiennej ogniskowej. Powyżej zdjęcie środowiskowe, ukazujące niewątpliwy urok miejsca, a tu zbliżenie.

 Para leśnych żurawi fotografowana przez świerkowe gałęzie, co daje naturalną winietę. Efekt bardzo pożądany, gdyż obiekt otrzymuje dzięki temu szczególne światło, jakby doświetlone reflektorem.

 Taaaaak. Cała polanka w słońcu i tylko jeden metr kwadratowy cienia. Cielak, który mógł stać na całej polance, oczywiście stoi na tym jednym jedynym zacienionym kawałku!
To książkowy przypadek tego z czym musi liczyć się leśny fotograf.
Na szczęście cielak pogrążony w cieniu też ma swój urok.

 Zlitował się po chwili i wystawił nos na słońce! Łaskawiec :)))

 A tu mamusia w pełnej ekspozycji słonecznej. Las to nie ZOO, łapiemy w kadr zwierzynę tak jak sytuacja pozwala. Czasu nie ma, ona zaraz otrzyma mój zapach.

Jak to na polance, dwa trzy odbicia wiatru od ściany drzew i koniec współpracy!
W taka pogodę staramy się pracować na najniższych rozsądnych czułościach matrycy.
Tu było ISO 400 ale to wciąż pozwoliło ostro sfotografować biegnącą łanię. Migawka otwierała się w czasie 1/1600 sekundy. Przy delikatnym panoramowaniu to wystarcza na ostre zdjęcie. Przysłona 5,6.

Śmiało pytajcie, jeżeli coś Was zastanowi. Fotografuję już ponad 40 lat ... hmmm ... nie pytajcie jak wyglądał wówczas sprzęt ale nie był tak komfortowo bezmyślny jak dzisiejszy.
Człowiek miał z trudem zdobyty film na policzalną ilość klatek (36) i zanim człowiek nacisnął na spust migawki, musiał wiedzieć czego chce i jak to osiągnąć. Nie można było podejrzeć zdjęcia na ekraniku! O efekcie swoich wyborów dowiadywałem się po tygodniu, czyli po wywołaniu filmu.
Czarno-białe wywoływałem sam, w ciemni, ale na slajdy trzeba było czekać do czwartku :) Ech, kto z Was młodych to dziś skuma ... ? ;)