byk - uroki młodości!

Nie żebym do głosu dopuścił "pana w kryzysie wieku", nieee. Od zawsze zachwycała mnie młodość, jej piękno, siła i chęć. To wszystko zmiksowane z odrobiną ufności i zaciekawienia, jest mieszanką wybuchową. W przyrodzie również. To co dziś opiszę, wydarzyło się tego samego dnia, w którym fotografowałem myszołowy (poprzedni post).
Ostatnio trochę "sójkowałem", nieco "kruczyłem", a przecież wiadomo, że jestem raczej od grubego zwierza.
W plecaku mam 4-5 kg gnatów, ale twardo postanawiam pójść dłuższa trasą. Do tego teren o znacznych wznoszeniach. Nie wiem na czym to polega, ale zarówno dziki, jak i jelenie uwielbiają morenowe lasy. Im więcej pagórków, tym lepiej. No więc idę góra-dół, co będzie widać na zdjęciach, by dojść do pewnej polany pozrębowej sąsiadującej z bagnami i trzcinowiskami. Po drugiej stronie trzcin młodniki i lasy liściaste. Jeleniom w to graj. Mają wszystko co lubią.
Jest jeszcze bardzo ciemno. Czułość matrycy ustawiam na ISO 1250, by uzyskać chociaż 1/150 sekundy na migawce. Przy fotografowaniu dużych zwierząt to konieczne minimum, a i tak trzeba panoramować. Nie mam zielonego pojęcia jak zostałem zauważony, ale pierwsze łanie opuszczały miejscówę, zanim dobrze do niej podszedłem. Szlag! Tracę pięć sztuk. Wychodzą same zamaziaje i duchy. Podchodzę na miejsce akurat w momencie, gdy z góry zbiega szpicak. Skupiam się na jak najpoprawniejszym poprowadzeniu aparatu. Uwielbiam szpicaki i zależało mi na chociaż jednym udanym zdjęciu. Powstaje seria. Jak na te warunki, jestem zadowolony.

Od strony trzcinowiska dociera do mnie rumor - trzask łamanych trzcin. Wiem co to oznacza. Zbiegam najciszej jak umiem w dół stoku i gnam w stronę bagna. Łania prowadzi podopiecznych, w tym dwa szpicaki! Niestety odległość jest zbyt duża. Robię tylko takie zdjęcie na jakie mnie z tej odległości stać. Po prostu dokument.

Pogoda i pora dnia nie dodają uroku tej pamiątkowej fotce. Trudno.
Gramolę się powtórnie w stronę zrębu. Jakież jest moje zdziwienie, gdy okazuje się, że młody byk, dziesiątak, nie uległ panice i pozostał. Szok!
No niech ktoś powie, że młodość nie jest piękna, dumna i silna. Jest!
I nie chodzi mi o mnie i o to, że wlazłem po raz kolejny na ten stok. :)
Chodzi o tego byka rzecz jasna :)))

  

 

Pewny siebie zatrzymał się, rzucił na mnie wzrokiem jakby chciał powiedzieć - nie boję się ciebie!
Uśmiechnęliśmy się do siebie (my młodzi ;) ) i rozstaliśmy w pewnym porozumieniu.

Przede mną kolejne sto metrów pod górę. Do tego oczywiście wiatr w oczy! To jasne, inaczej nie chodzę.
Gdy wczłapałem się na samą górę, a w zasadzie niemal na samą, od strony lasu usłyszałem jedyne w swoim rodzaju stukanie. To dźwięk uderzających o siebie raciczek biegnącego koziołka. Gdy sarna lub kozioł przebiegnie obok Was, wsłuchajcie się w ten dźwięk. Uroczy. Cyk, cyk, cyk z każdym odbiciem, gdy rozjechane pod ciężarem odbicia raciczki, wracają na właściwe miejsce i uderzają o siebie.
Ku mojemu totalnemu zaskoczeniu, koziołek biegł prosto na mnie! Ale dosłownie!
Zgłupiałem, nie wiedziałem co robić. Wszystko potoczyło się tak nagle, że nie zdążyłem zredukować zoomu. W efekcie powstało coś takiego ...

To niekadrowane zdjęcie z odległości może 1,5 metra! Tyle pokazywałem sarenek i koziołków "normalnie" sfotografowanych, że tym razem poprzestanę na tym zdjęciu. Sądzę, że lepiej tej przygody oddać się nie da :)