Buteo buteo!

Buteo buteo czyli myszołów zwyczajny. Od tego gatunku zaczęła się moja wielka fascynacja ptakami drapieżymi. To pierwszy gatunek, który bezbłędnie identyfikowałem jako nastolatek. Mając czternaście lat pojechałem na wieś, gdzieś w okolice Górowa Iławeckiego. Niespecjalnie cieszyłem się na tę okoliczność. Gdy jednak zbliżałem się do wsi, krążący nad polem myszołów zwrócił moją uwagę. Nastawienie dotyczące zasadności tej wyprawy uległo radykalnej zmianie. Miałem wówczas przy sobie wojskową lornetkę o niezbyt imponujących parametrach 7x60. To z nią, przyklejoną do twarzy, spędzałem długie godziny w okolicy wsi. W tamtych latach to była oaza dzikości. Wieś z dala od wszystkiego.

Wczoraj, zanim rodzina wyszykowała się do wyjścia na cmentarz, wyskoczyłem na świeżo odrestaurowaną czatownię. Z nieukrywaną satysfakcją stwierdziłem, że wysypana dzień wcześniej kukurydza zniknęła, nie było śladu po padlinie, nic nie zostało z kawałków masła wymieszanego z ziarnami słonecznika, które poprzyklejałem do gałązek. Co do padliny, wiem, że to miejsce jest skrupulatnie penetrowane przez starego lisa-cwaniaka. Ale przecież nie miałbym nic przeciwko możliwości sfotografowania go z bliska. Kilka jego zdjęć jest w starych postach.
Miałem jednak nadzieję, że to nie lis i nie kruki. Rok temu, zaleciała przed czatownię stara samica bielika, kilka razy odwiedziły mnie młode bieliki, a w czasie wiosennych przelotów gościłem tu orliki krzykliwe.
Miejsce jest wyjątkowe, więc chętnie odwiedzane przez różne gatunki ptaków.
Dzień rozpoczął się bez przymrozków, więc miałem nadzieję nieco wytrzymać w niezbyt komfortowym szałasiku. Siedzenie niemal w jednej pozycji bez ruchu, to wielkie wyzwanie dla gospodarki energetycznej organizmu. Krew krąży wolno w pozginanych kończynach, więc chłód dobiera się do ciała odwrotnie proporcjonalnie - szybko. Drętwieją nogi, krzyż odmawia współpracy po mniej więcej dwóch godzinach, a po trzech dochodzi ból karku. Gdy na sąsiadujących drzewach zasiądą kruki, nie ma mowy o najmniejszym ruchu. W razie wpadki, czatownia może być "spalona" na długo. A gdy nie dadzą się skusić kruki, nie można liczyć na bielika. On najpierw długo przygląda się krukom. Wie, że są czujne jak ważki i gdy one siądą na padlinie, dopiero po jakimś czasie zrobi to bielik.
Ale dziś miałem najcudowniejsze odwiedziny, jakie mogłem sobie wymarzyć. Powrót do młodości - myszołów! Niezwykle urokliwie minął mi ten czas. Myszak zagościł u mnie na dłużej, więc miałem czas i porobić zdjęcia i nasycić się ponad godzinną, bezpośrednią obserwacją. W otoczeniu barw jesieni, było to czystą przyjemnością.

One w tej chwili kończą pierzenie, więc wybaczcie mu ten artystyczny nieład na głowie :)
Z tymi sterczącymi piórkami, wydał mi się podobny do harpii :)))

 Poniżej pokażę go w wielu odsłonach, byśmy kwestię wyglądu myszołowa mieli zamkniętą. Ten niegroźny dla naszych "ludzkich interesów" drapieżnik, żywi się głównie nornikami i padliną. Niestety mylony z jastrzębiem, nazbyt często pada ofiarą hodowców drobiu i gołębi. Z przykrością stwierdzam, że nawet starzy myśliwi biorą go za jastrzębia ...

 Sójkom jak widać, w niczym nie przeszkadzała jego obecność :)

 Gdy kruki były blisko, jego czujność wyraźnie wzrastała.

 Wydalanie mają opracowane do perfekcji. Poza, którą przyjmują powoduje, że pióra pozostają nienagannie czyste.

 Najdł się spokojnie i ...

... w drogę :)

Dawno nie wychodziłem z czatowni z taką radochą!

Ciekawostki:
- łączy się w pary na lata, czasami na całe życie
- żyje ok. 20 lat
- często zimuje u nas, ale zimę spędza też w krajach zachodnich - np. Francja
- występuje w wielu odmianach barwnych, od jasnokremowej do brunatnej
- samica większa od samca
- gniazda rozbudowywane co roku
- z niestrawionych części pokarmu formuje tzw. wypluwki
- w czasie polowania często zawisa w powietrzu