listopad trzeba po prostu jakoś przeżyć!

Ten tytuł planowałem już tydzień temu, po sobocie i niedzieli upewniłem się, że inny nie wchodzi w grę. W sobotę wiedziałem, że jaśniej będzie tylko do 10.00, więc w lesie byłem jak najwcześniej. Silny, mroźny i wilgotny wiatr wepchnął mnie do czatowni, chodzenie w tych warunkach mijało się z celem. Silne podmuchy natychmiast zweryfikowały mechanizmy termiczne mojego organizmu jak też dobór ubrań. Po dwóch godzinach nie sprawdziło się ani jedno ani drugie. Telepka i drżenie całego ciała wyrwały mnie z szałasu. Cele były dwa - poruszać się, pobudzić krążenie i zdobyć nieco dodatkowych gałęzi do uszczelnienia zbyt przewiewnej czatowni. Ściana nawietrzna po chwili była naprawdę solidnie dobudowana. Warunki wewnątrz wyraźnie poprawiły się. Wiatr już do mnie nie docierał, a już na pewno nie w takim upiornie nieznośnym stopniu. To była pierwsza sytuacja na tej wyprawie, która przyniosła mi satysfakcję. Na wabienie zareagowały (niestety, a może stety) sójki. Niestety przyleciały w momencie, w którym już dawno zapomniałem o przejaśnieniach.

 Wiatr "teksturował" te piękne ptaki jak chciał.

 O dynamicznych i jednocześnie ostrych zdjęciach można było zapomnieć.

 A ptaki jak na złość popisywały się akrobatycznymi skokami.

Aż w końcu wpadłem na pomysł, żeby złapać ostrość na kilku wybranych piórkach skrzydła w drugim planie! ;)

Oczywiście robię sobie jaja, a to, jak i fakt wykorzystania tego, pożal się boże idiomu, to efekt głębokiego przechłodzenia.
W pewnym momencie palce dłoni odmówiły posłuszeństwa. Oparłem aparat na monopodzie o mój filar w salonie, czyli o pień drzewa. Rozpocząłem masaż palców, który w zamyśle miał przywrócić krążenie i nieco je ogrzać. Właśnie w tym momencie, gdy byłem niejako "odłączony od systemu", w przypływie swojej zaskakującej łaskawości,  usiadł myszołów! Usiadł i wzrok skierował bezpośrednio w wizjer czatowni. Najwolniej jak potrafiłem, dostosowując prędkość ruchu ręki zarówno do prędkości obrotowej Ziemi jak i jej prędkości poruszania się w kosmosie, sięgnąłem po aparat. Powiekami mrugałem w tym samym rytmie co myszołów, a oddech zsynchronizowałem z jego oddechem. Gdy obiektyw w 1/3 był już tam gdzie powinien się znaleźć po pokonaniu kolejnych 2/3 drogi, myszak uznał, że wizyta właśnie dobiegła końca!!! Zdjęcia nie powstały, ale przynajmniej ponownie mogłem oddychać jak człowiek :)
Wracając skonfundowany efektywnością wyprawy, pomyślałem właśnie o tytułowym przesłaniu.
Jeszcze nie wiedziałem, jaka tragedia wydarzyła się we Francji. Jeszcze nie wiedziałem jaki byłem szczęśliwy, że mogłem fotografować sójki.

Długo się zastanawiałem, czy pójdę w niedzielę na zdjęcia. Wiedziałem, że to nie będzie tak samo radosne wyjście jak poprzednie. Ale skoro Francuzi postanowili normalnie żyć, uznałem, że nic innego nie mogę zrobić, niż iść do lasu.

Niedziela rozpoczęła się całkiem pogodnie. Niestety scenariusz spotkań i obserwacji, był niemal klonem sobotniego. Udało się jakkolwiek utrwalić nieco więcej ekwilibrystyki.

W trzeciej godzinie nasiadówki, raczył powtórzyć swój ułamkowo sekundowy nalot, mój stary znajomy - myszak. Nawet nie usiadł. Przyziemił nieco, zawisł na sekundę nad zanętą i zalogował się na swojej czatowni ...

Poddałem się. Wiem, że to się za jakiś czas zmieni, ale brakowało mi luzu i radości na dalsze oczekiwanie. W głowie miałem tylko jedno ... mój syn ma 22 lata, kocha muzykę, był tego dnia w Berlinie, a równie dobrze mógł być w Paryżu. Gdy patrząc przed siebie, myślałem o tym wszystkim, o tych młodych ludziach na koncercie ... obraz rozmywał mi się przed oczami. To z pewnością wiatr powodował to łzawienie, z pewnością wiatr ... nic innego, to tylko wiatr ...

Pierwszy raz chciałem być już w domu. Wracałem.

Mój kolejny znajomy, dzięcioł, najwyraźniej zdumiony moją decyzją, nawet nie próbował odlecieć.
Fotografowałem go z bezpośredniego bliska.

Tu jeszcze siedział w mocno zaciemnionym miejscu, ale po chwili ...

... przesiadł się i wydał mi się jakiś taki ... zagmatwany.