refleksje z jesiennego lasu ...

Od pierwszych kroków, późnojesienny las prowokuje, może nawet zmusza do innych, nowych relacji. Do spokoju, do refleksji, po prostu do ciszy. Jeszcze nie tak dawno rozbrzmiewał dźwiękami rykowiska, a nad głową roztaczał parasol dźwięków odlatujących ptaków. Na skrajach sąsiadujących z polami, niemal do końca pozwalał cieszyć się żurawiami. W listopadzie jest jednak inaczej. Tylko od czasu do czasu słychać wszędobylskie sikory, co jakiś czas spotkamy dzięcioła. Jelenie gdzieś się pochowały, saren nie widać niemal w ogóle. Zwierzyna nie lubi wietrznych, chłodnych dni, więc chowa się w ostojach, a ja mimo, że wiem gdzie one są, nie mam sumienia ich tam płoszyć. Idę zatem wolniej niż kiedykolwiek, bo każda obserwacja jest na wagę złota.
Miłośnicy mglistych poranków, mogą się wyżywać do woli. Dzień budzi się późno, więc nawet największe śpiochy triumfują, że wstają o świcie :)

To zdjęcie mogło powstać tylko w określonych warunkach. Bardzo gęsta mgła prześwietlana stosunkowo ostrym słońcem. W zasadzie długo uznawałem, że to zdjęcie jest do kitu, że jest prześwietlone, pozbawione kontrastu czy ... coś! Ale to zdjęcie zaprasza mnie do jakiejś wciągającej, świetlistej i pozytywnej tajemnicy. Nie ma drugiego planu, atomy leśnej rzeczywistości rozpłukały się w oparach mlecznej mgły. Jednocześnie światło tak silnie się skrzyło w jej mikrokropelkach, że powstała jasność taka :)

Na antypodach tego zjawiska, jest zdjęcie poniżej. Takie rzeczy tylko jesienią!
To również poranek i również mglisty dzień, ale zdjęcie zrobione od ciemnej strony starego lasu. Taki ekran spowodował zupełnie odmienny efekt. Takie mglisto-jesienne alter ego. Natura zaproponowała zatem raz wersję "high key", raz "low key".

O tak ubogiej w obserwacje porze, spotkanie sikory ubogiej nabiera rangi cudu, a już z pewnością nagrody od losu. Tym samym, mimo skrajnie małej ilości światła i deszczu, skupiłem się na jej fotografowaniu, jak dawno nad niczym innym. Bardzo lubię fotografować w nieoczywistych warunkach. Podoba mi się "miękkość" tak powstałych zdjęć i brak ostatecznych dopowiedzeń.

Spotkanie sarny w listopadzie, raduje jak znaleziona na chodniku stówa, jak niespodziewana wpłata kwoty od dłużnika, którą skazaliśmy już dawno na straty, jak znalezienie kluczy, które tydzień wcześniej wypadły nam na grzybobraniu.

I oto ona! ;)

Ba, w żadnej innej porze roku, nie pokazałbym zdjęcia poniżej, a nawet gdyby, to fotografując ten niezaprzeczalny dowód ignorancji, nie ustawiałbym tego zadka w środku kadru! Ale jesienią nawet tyłek łani wydaje się być odkryciem! :)

I tak łażę sobie po drożach i bezdrożach (skoro są bezdroża, to nawet mi nie sugerujcie, że nie ma czegoś takiego jak droża!) i myślę i patrzę i patrzę i widzę.
Aż któregoś razu, zauważyłem pozostałości domu przerośnięte drzewami.

 Oczywiście tak jak Wy, natychmiast powiedziałem sobie - "nie będzie nas, będzie las!"
Ale ostatecznie refleksja była nieco głębsza. Lekko schizofreniczna. Ale kto powiedział, że po wielu godzinach samotnego obcowania z różnymi przemyśleniami, nie trafiają się i takie, wariackie?!? Pomyślałem, że ci ludzie żyjąc w tym miejscu, pozostawili w ziemi wiele swoich atomów. Załatwiali się, pluli, kaleczyli, wyrzucali resztki jedzenia, stare ubrania z komórkami złuszczonego naskórka itd. To wszystko mineralizowało się i zamieniało w pojedyncze atomy, które dostały się do gleby. Zostały w oczywisty sposób pobrane przez te drzewa i wbudowane w nie. Jakaś część atomów, które tworzyły tych ludzi, jest teraz w tych drzewach ( o cmentarzach nie wspomnę). Te drzewa kiedyś umrą i rozłożą się, a ich atomy zostaną wbudowane w kolejne istnienia. I tak od milionów lat atomy kręcą się między wszelkim stworzeniem na Ziemi. Swoiste perpetum mobile. Są w nas atomy dinozaurów ale też z pewnością atomy ludzi, którzy żyli tysiące lat przed nami. Ich ciała rozkładały się, były wypłukiwane, dostawały się do cieków, w konsekwencji w jakiejś części do ujęć wody itd, itd. Wszyscy jesteśmy połączeni w każdy możliwy sposób. Taka atomowa reinkarnacja. :)

p.s.
tylko nie pytajcie co na to mój rodzinny psychoanalityk :)))
jesień tak ma, że na wszystko jest za dużo czasu ... ;)