las nijaki i lisiura.

Wczorajsze Andrzejki okazały się najlepszą imprezą bez Andrzeja jaką pamiętam. Było bardzo wesoło, a zaserwowane jedzenie przeniosło mnie w kosmos. Nie sposób wymienić wszystkiego ale konsekwencje przejedzenia były takie, że dziś do lasu poszedłem bez śniadania. Jakaś kara musi być. Zimny wiatr robił swoje. Zwierzyna pochowała się w ostojach albo mimo tego, że szedłem pod wiatr, wyczuwała andrzejkowe opary. Pokonałem już sporo kilometrów i nic. Nadzieja ulatniała się ze mnie szybciej niż impreza. Sądząc, że nic się więcej nie wydarzy, postanowiłem pokazać ten dziwny las zawieszony między jesienią, a zimą.

 Momentami rude liście buczyny wydawały się być z innego świata.

Na którejś kolejnej polance obserwowałem powietrzne szaleństwa kruków. Robiąc poniższe zdjęcie, nawet się nie domyślałem, że złapię taką właśnie ewolucję!

To był bodaj najciemniejszy dzień tej pory roku. Bez większych nadziei dotarłem do kolejnej polany. Gdy zobaczyłem oddalonego ponad sto metrów lisa, musiałem przetrzeć oczy z wrażenia. Tym bardziej, że zimny wiatr notorycznie wyciskał łzy.

Kucnąłem za drzewem, skróciłem monopod, przyjąłem pozycję i zacząłem wabić jegomościa.
Lisy nie zawsze reagują na wabienie. Odgłos skacowanej myszy zrobił jednak swoje. Lis zbliżał się.
Daruję Wam storyboard z podchodzącym lisem, opublikuję jedynie ostatnie kadry.

Podchodził dość odważnie jak na otwarty teren. Całe szczęście, że był poza zwartym drzewostanem, bo tym razem nic bym w lesie nie wskórał. Panowała tam ciemność.

Całe szczęście trafił się zdrowy egzemplarz w doskonałej kondycji.