nie zawsze ...

Ileż to trzeba schodzić kilometrów dla jakiegoś efektu? Jeszcze gdy chodzi o kilometry, to jak Cię mogę, da się policzyć. Ale co do efektu, już trudniej o ocenę. Jakiś efekt w zasadzie nikogo nie interesuje. Każdy z nas oczekuje czegoś więcej. Nie sposób oczywiście robić wyłącznie świetne zdjęcia, o unikalnych nawet nie śnię. Unikalne to te, które udokumentowały jakąś niezwykłą sytuację. Coś jak zamrożenie chwili, z której nie zdawaliśmy sobie sprawy, że to tak właśnie wygląda lub, że w ogóle istnieje. Na takie zdjęcie czeka się całe życie. Nie chcę i nie powinienem wypowiadać się w imieniu innych. Jeżeli o mnie chodzi, to zrobienie poprawnego technicznie zdjęcia jest zaskakujące i jak najbardziej pożądane. Niestety zdarza się to niezbyt często. Fotografowanie zwierząt jest po prostu trudne. Ostatnio na FB pewien komentator wskazał mi dwa nazwiska fotografów, do których podobno nie dorastam. Zapoznałem się z Ich dorobkiem. Robią rzeczywiście fajne foty, ale tak jak większości z nas, mają zdjęcia w każdej kategorii jakościowej. Zgodnie z krzywą Gaussa posiadają określony procent "zapierdziastych" zdjęć, określony przeciętnych i takiż po prostu słabych czy wręcz spieprzonych. Spoko loko luz i spontan!
No bo jak ominąć takie rafy, gdy np. mnie rwie do lasu w każdą pogodę i o każdej porze. Trafiam o zmroku, w deszczowy wieczór chmarę. Przecież wiadomo, że cudów nie zdziałam. Co mam robić? Nie fotografować? Fotografować i nie pokazywać? No nieeee! Ja przecież dokumentuję las i jego mieszkańców. Chcę go pokazać takim jakim go sam widzę, prawdziwym, a nie konkursowo i bezwzględnie pięknym. Ba, ja nawet nie chciałbym, żeby ktokolwiek kiedykolwiek powiedział, że moje zdjęcia są piękne. Podkreślałem to i podkreślę raz jeszcze - staram się robić zdjęcia takie, że ktoś rzeczywiście znający las, wiedzący jak pachnie o każdej porze dnia i nocy, w moich zdjęciach odnajdzie te wrażenia. Nie pucuję zdjęć i nie szukam "art".

I tak:

Ciemno, pochmurno, wieczór, nie mogę się ruszyć, ściółka sucha jak wiór. Każdy kolejny ruch kończy sesję. Nie widzę głów tych dam. Robić, nie robić? Robię!

Podobna, wręcz identyczna sytuacja. Do tego dzieli mnie ażur gałęzi i nic z tym nie mogę zrobić. Zdjęcie robię!

Dwa kolejne również robię. To są zdjęcia z cyklu pamiątka nie do pokazania. Ale każdy, kto obserwował jelenią chmarę z ukrycia, przez gałęzie i wiedział, że nie może już zrobić ani jednego kroku, bo właśnie zauważył, że z boku przygląda mu się łania, odnajdzie w tych kadrach fragment prawdy, swojej przygody, wspomnień.

To nie próżność przeze mnie przemawia. Dziś, gdy swoje zdjęcie (poniżej) opublikował na FB znajomy - Krzysztof Tomasiak, dokładnie to właśnie poczułem!

oto Jego zdjęcie:

To zdjęcie jako jedno z niewielu od dawna, mocno mnie zachwyciło. Jest niewiarygodnie prawdziwe, szczere, w stu procentach oddaje prawdę o przedzimowym lesie. Gdy na nie patrzę, wiem, że to tak wygląda i czuję jakbym to ja sam tam był, a nie Krzysiek T. Gdybym wiedział, że na bezludną wyspę mogę zabrać 10 zdjęć - to byłoby wśród nich - przysięgam! Taki las znam i taki widzę.

To jest zdjęcie, które rónież opisuje ten sam moment - przedzimie. Padające kruszynki śniegu, sikora przeszukująca skromne zasoby pokarmowe. Niby zwykła scena, ale jakaś taka nostalgia, jakaś prawda, coś niemal bezkolorowego. Prosta historia opowiedziana bez bajerów.

Mam nadzieję, że choć trochę przybliżyłem to co mi chodzi po głowie gdy robię zdjęcia i wartości, które mi przyświecają. Większość malarzy robi autoportret, ja pozwoliłem sobie na post o mojej filozofii w fotografii lasu. Mam nadzieję, że mi wybaczycie :)

Na koniec, żeby Was nie zostawiać z "dziwnymi" zdjęciami, mały prezent: Zakochana Para :)

Nie zawsze tak się da ... być blisko, widzieć i sfotografować, to prezent od lasu/losu.