kruk na wyciągnięcie ręki!

Wstawanie o 6.30, wyjście na świt o ... 7.15, to wszystko mnie obraża! Nie ma w tym pierwiastka poświęcenia, heroizmu zarwanej nocy, niczego nadzwyczajnego! Tak ciężko zimą zostać bohaterem. Po prostu orka na ugorze normalnej codzienności. Nawet nie wiem jak zacząć ... zerwałem się skoro świt?!? Raczej nie. Wstałem jak wszyscy przed siódmą i tyle.

Sarny, co zauważyłem już wielokrotnie, mają rano słabe przyciąganie między tworzącymi je atomami.
Ale tym razem pasowało mi to do koncepcji zdjęcia.

 One są półprzezroczyste, zwiewne i niezwykle delikatne.

Bardzo lubię widzieć w półmroku te pozbawione konturów plamy zwierząt. To nie jest pora dla miłośników zdjęć atlasowych. To pora dla miłośników budzącego się dnia, przyłapywania przyrody na najbardziej ulotnych chwilach. Większość płowej schodzi wówczas z nocnych żerowisk. Uwielbiam ten moment. Być może dlatego, że trwa tak krótko.

W liściastej części lasu siedziałem między setką grubodziobów. Wsłuchiwałem się w niesamowitą symfonię zgryzanych nasion. Doczytałem, że te ruchliwe maleństwa, zaciskają dzioby z siłą 70 kg!
Coś nieprawdopodobnego. Nie udało mi się niestety zrobić lepszego zdjęcia, ponieważ buki, olchy i graby były tu bardzo wysokie.

W czatowni spędziłem niewiele ponad dwie godziny.
Czas uprzyjemniały mi niezawodne sójki.

Ale tym razem bohaterem okazał się kruk! Odważył się usiąść 3 metry od czatowni! Tym samym byłem najbliżej kruka w całym moim życiu!

Trafił się do tego osobnik z ciekawym dziobem. Wygląda tak, jakby urodził się między kormoranami i poza rybami niczego więcej nie jadł :) To chyba jakiś lokalny chirurg, specjalista od tkanek miękkich ;)

Następny usiadł nieco dalej. Ten już z klasycznym, silnym i tępym zakończeniem dzioba.

Nie wiem czy to stary znajomy, czy nie ale w pobliżu czatowni ciężko pracował dzięcioł duży. Ponieważ oświetlona sosna stanowiła fajne tło, cyknąłem mu pamiątkowe zdjęcie.

Startująca sójka i opad fragmentów Puszczy po jej dynamicznym się zerwaniu.

Zostawiłem czatownię, Postanowiłem odwiedzić "trudny las". To podmokłe tereny przyległe do gęstego ale młodego lasu świerkowego. Dzienna ostoja jeleni. Nie miałem w planie ich płoszyć. Wierzyłem, że może jeden z nich będzie kręcił się na granicy świerków i podmokłego olsu.

W pierwszym kroku bokserskim spłoszyłem sarny ... trudno.

Niestety dwa byki też spłoszyłem ... ech, co za dzień! Za mną osiem kilometrów marszu, w tym ostatnie trzy przedzierania się przez chaszcze, wiatrołomy, krzaki i mokradła. Byłem już potwornie zmęczony i tym samym niezbyt ostrożny. Moja wina. Po spotkaniu z jeleniami zostało mi coś takiego. Na szczęście widać fragment prawej tyki, dzięki czemu mogłem to przynajmniej opisać :))

Na pożegnanie dnia ...