Wyrwane z ciemności!

Rocznica stanu wojennego ... . Miałem wtedy 18 lat. Mój rocznik nie miał studniówki, nasze wesele musieliśmy zorganizować w zaciemnionej kocami sali. Stan wojenny miał swoje prawa, my ludzie nie! Wiem, że były roczniki, które przeżyły większe problemy, ale jak się ma 18 lat, chciałoby się żyć i spędzać młodość w nieco lepszych "okolicznościach przyrody". Z pewnością od czasu II wojny światowej, był to jeden z cięższych okresów dla Polaków. Czas, w którym garstka militarnych zwolenników zamordyzmu, postanowiła radykalnie ograniczyć wolność Polaków w imię ocalenia własnej władzy.

Dzisiejsza aura właściwie oddaje to co myślę o tamtych czasach. Ponuro, mrocznie i mokro, w zasadzie beznadziejnie.
To zapewne Was nie zaskoczy, ale postanowiłem ten dzień spędzić w lesie. W apolitycznym lesie, który zdaje się być ponad tym wszystkim, ponad rozterkami i podziałami. On żyje swoim rytmem, a ja, aby oddalić się od wspomnień, zbliżyłem się do tego, co zaoferowała mi przyroda.

Od samego świtu błąkałem się po deszczowym lesie. W jakimś momencie, jeszcze w półmroku, ofuknął mnie dzik. Niestety nawet go nie widziałem. Pada!
Pokonuję kolejne odcinki Puszczy. Jest ciągle ciemnawo. Powstają zdjęcia z typową dla tej pory dnia i półmroku, niebieskością. Lubię ją. Pada!

Za niecałą chwilkę, czyli kilkaset metrów dalej, dostrzegam przyglądającą mi się łanię. Jest w jeszcze piękniejszym miejscu niż ta z poprzedniego posta. Niestety jest znacznie ciemniej. Przy ISO 1250 mam 1/20 sekundy ... jestem bez szans. Jednak nie mogę sobie odmówić prezentacji tego zdjęcia. Klimat chwili jest! Pada!

Po kilku kilometrach wchodzę do naprawdę ładnego lasu. Robię poniższe dwa zdjęcia. Pada!

Kiedy miałem już dość i szczerą ochotę na powrót do domu, zauważyłem interesujący prześwit. Ostatecznie nadłożyłem kolejne dwa kilometry, ale odkryłem przepiękne miejsce. Bagienną nieckę ukrytą głęboko w Puszczy. Miejscówka o ogromnym potencjale. Wokół pełno tropów. Pada!

Po czterech godzinach, mokry jak szczur kanałowy, wracam do samochodu.

Żaden widok nie ucieszył mnie dziś tak, jak ten właśnie :) Mało przyrodniczy, ale był zapowiedzią ciepła i wygody, a tego mi już dziś brakowało. Wciąż pada!

Zdjąłem mokrą kurtkę, totalnie przemoczoną czapkę i wsiadłem do mojego ukochanego autka.
Ufff ... .
Ta opowieść miała się w tym momencie skończyć, jednak w czasie powrotu do domu, zaczął intensywnie padać śnieg!
I wiecie co? I to całkowicie zmieniło moje zamiary. Jestem wariatem, ale gdy zobaczyłem biały dywanik, zawróciłem i pojechałem w inny wprawdzie, ale jednak teren.

Nie żałowałem, bo już w drodze udało mi się spotkać sarnę. To pierwsza w tym roku, oczywista biała stopa!

Jest radocha. Wciąż pada ale tym razem już nie deszcz!

Jest bosko!

Dzieje się. Tego lisa zwabiłem tak, że podszedł do mnie na metr! Niestety od strony gęstych chabazi, w których się ukryłem i zdjęcia nie udało się zrobić.

Największą dziś niespodzianką okazało się zaskakujące spotkanie kuropatw. Chętnie je powtórzę w nieco jaśniejszy dzień, ale ponieważ jeszcze ich nie pokazywałem na blogu, czynię to z nieukrywaną radością.