Wisienka na torcie!

Pisałem już, że las w porze przedzimowej należy do najtrudniejszych poligonów fotograficznych. Nie będę tego uzasadniał ponieważ to wydaje się oczywiste. Do tego limitowana dawka ptactwa, co potęguje specyficzną późnojesienną ciszę przerywaną jedynie podmuchami wiatru w kołyszących się koronach sosen. Biedne sikory zasilane garstką dzięciołów starają się nadrabiać miną, ale to się nie udaje. Jest tyle hektarów do obrobienia, a ptiszek jak na lekarstwo. Wędrówka o tej porze roku przez Puszczę pozornie nie ma sensu. Całe szczęście, że nie fotografia, a przynajmniej nie tylko ona, gna mnie w leśne ostoje. Samo z Nią, tą Puszczą, obcowanie, staje się wielkim sensem. Każdy kilometr obserwacji jest nową lekcją. Na ukrytą w głowie mapę zwierzęcych ścieżek, nanoszone są kolejne i kolejne napotkane tropy i zauważone przejścia.
Dzięki temu, przynajmniej teoretycznie, każde kolejne wyjście powinno być o jakiś procent efektywniejsze. Statystycznie tak się właśnie dzieje, ale Puszcza nie jest kartką zeszytu do matematyki. Zdarzają się dni lepsze i gorsze. W czasie tych drugich, nawet dzięcioł okazuje się niebywałą atrakcją, mimo tego, że kilka dni wcześniej, gdy wszystkiego było "po czapkę", nie zaprzątaliśmy sobie nim głowy. Stukał bo zawsze stuka i tyle. Dzisiejszy dzień był jeszcze inny. Długo nic nie wskazywało, że w ogóle coś spotkam. Po dwóch godzinach zaczynałem dzień wpisywać na listę bezowocnych, czyli takich, przy opisie których będę musiał szukać anegdot, starał się tekstem nadrabiać foto-braki lub żeby było choć trochę zabawnie. Takie naturalne ekwiwalenty słabych zdjęć lub ich braku. Tylko Bagiennemu udaje się pisać świetne teksty do świetnych zdjęć. Mnie porządne zdjęcia zwalniają z wysiłków nad tekstem i odwrotnie ... cokolwiek by to miało znaczyć.
Historia dzisiejszego dnia odwróciła się nagle, gdy przed moimi oczami przebiegała spora chmara łań. Kilkanaście sztuk. Nie byłoby w tym może niczego nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że wyszły w jedynym, możliwie optymalnym miejscu Puszczy. Dookoła uroczy, pogrążony w cieniu starodrzew i w jednym, jedynym miejscu przejaśnienie wynikające z "dziury" w drzewostanie. Dokładnie w tym miejscu się pokazały. Nie mogło być lepiej. Zrobiłem kilkanaście zdjęć, ale tym razem pokażę jedno z nich. Nie chcę dekoncentrować Was propozycją szybkiego oglądania zdjęć w serii. Zachęcam do obejrzenia zdjęcia, które jest kwintesencją Puszczy esencją emocji i definicją specyficznego nastroju czy klimatu przedzimowego poranka. Taką Puszczę uwielbiam, tego typu zdjęcie jest dla mnie sporo warte, bo zapisało to co znam i rozumiem wraz z tym co mocno kocham. Spora dawka wilgoci, ograniczona ilość kolorów, szum wiatru i zamaszyste konary świerków. Trochę samotności, sporo tajemniczości i ogromna dawka baśniowości. Dla takiej sceny spędzam tyle czasu w ostępach lasów. Ta łania jest w tym przypadku typową wisienką na torcie.